Людміла Старыцкая-Чарняхоўская
украінская літаратарка / From Wikipedia, the free encyclopedia
Людмі́ла Старыцкая-Чарняхоўская (па-ўкраінску: Людмила Старицька-Черняхівська; 17 (29) жніўня 1868, Кіеў, Расейская імпэрыя — 1941, у высылцы па дарозе ў Казахстан) — украінская пісьменьніца, паэтка, драматургіня, перакладніца, мэмуарыстка і грамадзкая дзяячка. Ахвяра сталінскага тэрору[4].
Quick Facts Асабістыя зьвесткі, Імя пры нараджэньні ...
Людзьміла Старыцкая-Чарняхоўская | |
укр. Людмила Старицька-Черняхівська | |
Асабістыя зьвесткі | |
---|---|
Імя пры нараджэньні | Людзьміла Міхайлаўна Старыцкая / Людмила Михайлівна Старицька |
Нарадзілася | 17 (29) жніўня 1868 |
Памерла | 1941[1][2][3] |
Бацькі | Міхайла Старыцкі Соф’я Старыцкая[d] |
Сужэнец | Аляксандар Чарняхоўскі[d] |
Дзеці | Вераніка Чарняхоўская |
Літаратурная дзейнасьць | |
Род дзейнасьці | літаратурны крытык, пісьменьніца |
Гады творчасьці | 1888-1941 |
Мова | украінская мова |
Дэбют | 1888 |
Значныя творы | «Двадцять п’ять років українського театру» (1907), «Гетьман Петро Дорошенко» (1908), «Діамантовий перстень» (1929) |
Close