Адам Хмара

Адам Міхал Станіслаў Хмара (22 сьнежня 1720 — 9 чэрвеня 1805) — дзяржаўны дзяяч Вялікага Княства Літоўскага. Лоўчы менскі (з 1748), падчашы (з 1756), сакратар малой пячаткі (1752—1760), віцэ-інстыгатар (1760—1765) і інстыгатар вялікі літоўскі (1765—1779), кашталян (1779—1784) і апошні ваявода менскі (з 1784); чалец Пастаяннай Рады (з 1783). Кавалер ордэнаў сьв. Станіслава і Белага Арла, расейскіх ордэнаў.

Адам Хмара

Адам Хмара
Герб «Крыўда»
Асабістыя зьвесткі
Нарадзіўся	22 сьнежня 1720
Памёр	9 чэрвеня 1805
Пахаваны	Касцёл Унебаўзяцця Найсвяцейшай Дзевы Марыі[d]
Род	Хмары
Бацькі	Антоні Хмара Кацярына Вязевіч
Жонка	Мар’яна Война-Аранская
Дзейнасьць	палітык

Біяграфія

Жонка А. Хмары Мар’яна. Невядомы мастак, XVIII ст.

Паходзіў з шляхецкага роду Хмараў гербу «Крыўда». Зрабіў бліскучую кар’еру — ад пасады лоўчага да ваяводы менскага. У 1761—1782 некалькі разоў абіраўся паслом на соймы, быў маршалкам Трыбуналу Вялікага Княства Літоўскага (1785).

У 1755 атрымаў ад падканцлера вялікага літоўскага М. А. Сапегі за службу ў якасьці ягонага падскарбія (1743—1752) і сакратара маёнтак Сёмкаў Саламярэцкі каля Менску.

Імкнуўся рэфармаваць сваю гаспадарку: будаваў млыны, цагельні, вінакурні, цікавіўся жыцьцём сваіх сялянаў. Надрукаваў працу для кіраваньня маёнткам — «Інструкцыя для аканома». Да 1780 збудаваў палац, дзе меліся бібліятэка, архіў, збраёўня^[1].

У шлюбе з Мар’янай з Войнаў-Аранскіх дзяцей не было.

Пахавалі апошняга ваяводу менскага ў фундаваным ім касьцёле ў в. Дуброва.