Аляксандар Лянкевіч

Алякса́ндар Аляі́завіч Лянке́віч, таксама Аляксандар Лінкевіч, (псэўд. Ля́ндар^[1]; 1823, Гарадзенская губэрня — ?) — адзін з кіраўнікоў паўстаньня 1863—1864 гадоў.

Аляксандар Лянкевіч лац. Alaksandar Lankiewič
1823
Мянушка	палкоўнік
Месца нараджэньня	Гарадзенская губэрня, Літоўскае генэрал-губэрнатарства, Расейская імпэрыя
Прыналежнасьць	Расейская імпэрыя (1840 — 1961) Паўстанцы 1863 году
Род войскаў	пяхота
Гады службы	1840—1861 1863
Званьне	палкоўнік
Бітвы/войны	Мілавідзкая бітва

Вікіпэдыя мае артыкулы пра іншых асобаў з прозьвішчам Лянкевіч.

Біяграфія

У 1840—1861 гадах служыў у расейскім войску, падпалкоўнік. Пасьля адстаўкі ў 1861 годзе жыў у сваім фальварку Панюкі^[2]. 2 траўня 1863 году ўзначаліў паўстаньне ў Гарадзенскім павеце, стварыў аддзел колькасьцю 130—140 чалавек, пераважна зь сялянаў^[1]. 4 траўня атрад Лянкевіча сабраўся ў мясцовасьці Сьвятыя балоты, дзе іх заатакаваў чатырохкротна большы атрад расейскіх войскаў, атрад Лянкевіча быў разгромлены, а рэшта — 28 паўстанцаў на чале зь Лянкевічам адступіла ў мясцовыя лясы^[3]. Палкоўнік расейскіх войскаў Мантэйфэль вырашыў не перасьледаваць паўстанцаў, таму Лянкевіч ужо 5 траўня з рэштай атраду вырушыў у Валкавыскі павет^[3]. 17 траўня атрад Лянкевіча аб’яднаўся з атрадам Густава Стравінскага^[3]. Да атраду Лянкевіча далучыліся ахвотнікі з Пружанаў і ваколічная шляхта, атрад Стравінскага налічваў 136 паўстанцаў^[4]. 3 чэрвеня 1863 году камандаваў у Мілавідзкай бітве на чале аб’яднаных сілаў гарадзенскіх, ваўкавыскіх, наваградзкіх і слонімскіх паўстанцаў. Падчас бою войскі паўстанцаў наведаў Кастусь Каліноўскі, які зьвяруўся з натхняючай прамовай да паўстанцаў^[5]. 4 чэрвеня перадаў атрады пад кіраўніцтва Ануфрыя Духінскага, пазаставіўшы сабе атрад колькасьцю 40 чалавек^[6]. У палове чэрвеня накіраваўся на поўнач у Лідзкі павет, 16 жніўня падчас маршу быў заатакаваны расейскімі войскамі, адступіў праз лясныя сьцежкі^[7]. 1 жніўня 1863 году зь лідзкімі паўстанцамі перайшоў Нёман і дзейнічаў у Аўгустоўскай губэрні. Зь верасьня 1863 году за мяжою. Завочна яму быў вынесены сьмяротны прыгавор. Эміграваў у Францыю, дзе прымаў удзел у дзейнасьці польскіх вайсковых таварыстваў^[8], потым — у Злучаныя Штаты Амэрыкі, каб прыняць удзел у Грамадзянскай вайне на баку Канфэдэрацыі й сфармаваць там польскі атрад^[9]. Далейшы лёс невядомы.