Вірус імунадэфіцыту чалавека

Вірус імунадэфіцыту чалавека (ВІЧ) — вірус з роду ленцівірусаў сямейства рэтравірусаў, які выклікае заражэньне імуннае сыстэмы, апошняя стадыя якога вядомая як сындром набытага імунадэфіцыту (СНІД). У сьвеце лік новых заражэньняў зьнізіўся з 3,5 млн у 1996 годзе да 2,6 млн у 2009-м^[1].

Вірус імунадэфіцыту чалавека
Клясыфікацыя
Надцарства	Вірусы
Падцарства	Рыбануклеінава-кісьлевыя (РНК) вірусы
Група	Зваротна-транскрыптазныя РНК вірусы
Атрад	Ортэрвірусы
Сямейства	Рэтравірусы
Падсямейства	Ортарэтравірусы
Род	Ленцівірусы
Даччыныя таксоны
ВІЧ 1, ВІЧ 2
Вірус імунадэфіцыту чалавека на Віківідах  Вірус імунадэфіцыту чалавека ў Вікісховішчы NCBI 12721

Беларусь

У Беларусі вірус упершыню выявілі ў 1987 годзе. Штогод ад ВІЧ-інфэкцыі гіне каля 300 жыхароў краіны. 1 лістапада 2012 году колькасьць выяўленых заражэньняў перасягнула 14 тысячаў, большасьць якіх прыпала на мужчынаў (60,3%) і моладзь (15-29 гадоў; 59,3%). Распаўсюджанасьць склала 115,9 выпадкаў на 100 тыс. насельніцтва. Па абласьцях захваральнасьць склала: Гомельская вобласьць — 6848 (349,8 выпадкаў на 100 тыс.), Менская — 1949 (116,3), Менск — 2005 (92,3), Магілёўская — 815 (63,6), Берасьцейская — 1066 (61,4), Віцебская — 743 (49,9), Гарадзенская — 575 (42,5)^[2].

Біялёгія віруса

Трапляючы ў арганізм чалавека, ВІЧ паражае CD4±лімфацыты, макрафагі і некаторыя іншыя тыпы вузаў. Патрапіўшы ў гэтыя вузы, вірус запускае мэханізм самазборкі новых вірусаў. У выніку гэта вядзе да сьмерці паражоных вузаў.