Гермэнэўтыка

Гермэнэ́ўтыка (грэцк. hermeneutike ад hermeneuo — «растлумачваю, тлумачу») — кірунак у філязофіі ХХ стагодзьдзя, які вырас на падставе тэорыі інтэрпрэтацыі літаратурных тэкстаў. Прадстаўнікі гермэнэўтыкі, у адрозьненьне ад гістарыцыстаў, прапаноўвалі ўлічваць зьмяненьне мэнтальнасьці людзей у гісторыі, за аснову тлумачэньня падзеяў у гісторыі браць культуру і традыцыю, таму што рэчаіснасьць мінуўшчыны мы бачым менавіта праз прызму гэтай культуры. Выкарыстоўваецца таксама ў музыцы ды юрыспрудэнцыі (тлумачэньне законаў)^[1].

Прадстаўнікі

• Фрыдрых Шлегель
• Фрыдрых Шлеермахер
• Поль Рыкёр
• Ханс-Георг Гадамэр
• Эдмунд Гусэрль
• Марцін Хайдэгэр