Дэнацыяналізацыя

Дэнацыяналізацыя — страта нацыянальных асаблівасьцяў у культуры і мове^[1].

Адзначаецца, што дэнацыяналізацыя беларусаў ёсьць адным з складнікаў іх русіфікацыі^[2]. Зь іншага боку, дэнацыяналізацыя жыхароў этнічнай тэрыторыі беларусаў (празь іх частковую палянізацыю або русіфікацыю) з паступовым пераводам адукацыі і мас-мэдыя на летувіскую мову дзеля асыміляцыі мясцовага насельніцтва летувісамі была складнікам палітыкі летувізацыі^[3]. Такую палітыку датычна беларускага насельніцтва, якое засталося на Віленшчыне, летувіскія ўлады праводзілі па Другой сусьветнай вайне: на ўзгадненьне з Масквой і камуністычнай Польшчай, замест зачыненых беларускіх школаў насаджаліся польскія і расейскія, беларусаў дыскрымінавалі ў атрыманьні вышэйшай адукацыі — колькасьць студэнтаў-беларусаў у летувіскім Віленскім унівэрсытэце не перавышала 1%^[4]. Замест ліквідаваных беларускіх выданьняў у савецкай Вільні пачала выходзіць польскамоўная газэта «Чырвоны штандар». Апроч таго, летувіскія ўлады не перашкаджалі ксяндзам-палякам пашыраць сярод беларусаў-каталікоў думку, што тыя — палякі^[5].

Глядзіце таксама

• Этнацыд