Камасінская мова

Камасінская мова — самадыйская мова ўральскае моўнае сям'і, на якой размаўлялі камасінцы. За сёньняшнім часам зьяўляецца мёртвай мовай.

Камасінская мова
Ужываецца ў	Расеі
Рэгіён	Сыбір (поўнач Саянаў)
Колькасьць карыстальнікаў	—
Клясыфікацыя	Уральскія мовы Самадыйскія мовы Уласнасамадыйскія Камаса-сялькупскія Камасінская мова
Афіцыйны статус
Статус:	10 вымерлая[d][1]
Коды мовы
ISO 639-2(Т)	xas, zkb
ISO 639-3	xas

Была распаўсюджаная ў рэгіёне паўночнае часткі Саянаў; дыялект камасінскае мовы, на якім размаўлялі кайбалы, утвараў асобны анкляў на поўдзень ад асноўнага абшару камасінцаў. Носьбіты гэтага дыялекту жылі ў басэйнах рэк Абакан, Амыл, Кандат, Кебеж, Туба, Оя, Шадат (паўднёвы захад Краснаярскага краю Расеі).

Кароткі нарыс

Камасінская мова падзялялася на два дыялекты: камасінскі ды кайбальскі. Мова ўваходзіла ў склад паўднёвае падгрупы самадыйскае групы ўральскае моўнае сям'і.

Найбольш значныя матэрыялы па мове, у тым ліку і фальклёрныя тэксты, сабраў у пачатку ХХ ст. фінскі лінгвіст Кай Донэр. Таксама мову дасьледавалі А. Тугарынаў, фінскі філёляг і дасьледнік уральскіх моваў Матыяс Кастрэн. У 1963 годзе экспэдыцыяй Уральскага ўнівэрсытэту пад кіраўніцтвам Аляксандра Матвеева ў вёсцы Аблакава былі знойдзеныя людзі пажылога ўзросту, якія яшчэ памяталі мову. У 1960-70 гадох зь імі працаваў эстонскі лінгвіст Ага Кюнап. Апошні носьбіт камасінскае мовы — Клаўдзія Плотнікава — памёрла ў 1989 року ва ўзросьце 94 гадоў.

Лінгвісты здолелі запісаць блізу 1500 словаў камасінскае мовы.