Казімер Фалькевіч

Казімер Фалькевіч (1865 в. Шастакі, Тургельская гміна, Віленскі павет — верасень 1922) — беларускі нацыянальны дзеяч, селянін.

Уваходзіў у склад Беларускай рады ў Вільні ў 1918 годзе. Уваходзіў у склад Тарыбы, прымаў удзел у стварэньні Міністэрства беларускіх справаў Летувы^[1].

У кастрычніку 1920 — сакавіку 1921 году працаваў агентам па закупках у Дэпартамэнце аправізацыі Сярэдняй Літвы.

Паведамленьне пра сьмерць селяніна Казімера Фалькевіча 28 верасьня 1922 году надрукавала газэта «Беларускі Звон». Ягонае прозьвішча можна сустрэць у працы Антона Луцкевіча «Польская акупацыя ў Беларусі» (1920). Памяці К. Фалькевіча прысьвечаны нэкралёг «Дзядзька Фалькевіч», напісаны Антонам Луцкевічам пад псэўданімам «Яго таварыш»^[2]. Пазьней у заходнебеларускім друку зьявяцца матэрыялы, падпісаныя псэўданімам К. Фалькевіч, крыптанімамі К. Ф., К. Ф-віч. Гэта Луцкевіч вырашыў унесьмяроціць імя свайго таварыша^[1].