Леў Аляксандравіч Пушкін

Леў Аляксандравіч Пушкін (па-расейску: Лев Александрович Пушкин; 17 лютага 1723, Санкт-Пецярбург — 25 кастрычніка 1790, Масква) — вайсковы дзяяч Расейскай імпэрыі. Дзядуля Аляксандра Пушкіна. Артылерыі палкоўнік. Гвардыі капітан, з 23 верасьня 1763 году ў адстаўцы^[1]. Пахаваны на старых могілках Данскога манастыра.

Леў Аляксандравіч Пушкін
17 лютага 1723(1723-02-17) — 25 кастрычніка 1790(1790-10-25) (67 гадоў)
Месца нараджэньня	Санкт-Пецярбург
Месца сьмерці	Масква, могілкі Данскога манастыра
Прыналежнасьць	Расейская імпэрыя
Род войскаў	артылерыя
Гады службы	1739—1763
Званьне	палкоўнік
Частка	Сямёнаўскі лейб-гвардыі полк
Сувязі	дзядуля Аляксандра Пушкіна

Біяграфія

Нарадзіўся ў Санкт-Пецярбургу. Яшчэ ў дзяцінстве быў запісаны ў Сямёнаўскі лейб-гвардыі полк. У 1739 г. быў прызначаны капралам у артылерыю, у якой і праслужыў да свайго выхаду ў адстаўку ў верасьні 1763 году, падпалкоўнікам. У 1762 жыў у Маскве. Падчас уступленьня на трон Кацярыны II, у 1762 г., як пісаў паэт «падчас мяцежу застаўся верным Пётру III і не хацеў прысягаць Кацярыне і быў пасаджаны ў крэпасьць разам з Ізмайлавым».

У вершы «Моя родословная»:

Мой дед, когда мятеж поднялся Средь Петергофского двора, Как Миних, верен оставался Паденью Третьего Петра. Попали в честь тогда Орловы, А дед мой — в крепость, в карантин.

У адстаўцы жыў у Маскве, у Троіцкай слабадзе і ў сваіх маёнтках. Уладальнік маёнткаў: Лытагоры, Ананьіна пустэча, сёлаў Сабліна і Лабкова Зарайскага павету Рязанскага намесьніцтва і інш.