Постіронія

Пост-іронія (ад лацінскага post (пасьля) і старажытнагрэцкага ερρωνεαα eirōneía, што азначае прытворства (або прытворная недасьвечанасьць )) — гэта тэрмін, які выкарыстоўваецца для абазначэньня стану, у якім сур’ёзныя і іранічныя намеры становяцца пераблытанымі. Прыкладамі пост-іранічных твораў мастацтва зьяўляюцца Лёнданскі лэйбл гуказапісу PC Music, Паўднёваафрыканская група Die Antwoord, і фільм Вернера Херцага "Кепскі Лейтэнант" . Вядомы сюррэалістычны гумарыст Цім Хайдэкер адлюстроўвае ў камэдыі чалавека, які жыве пост-іранічным ладам жыцьця.

У літаратуры Дэвід Фостэр Ўолес часта апісваецца як заснавальнік "пост-іроннай" літаратуры. Яго эсэ "E Unibus Pluram" і "Fictional Futures and the Conspicuously Young" апісваюць і спадзяюцца на літаратуру, якая выходзіць за рамкі постмадэрнісцкай іроніі.