Пранік

Пра́нік — драўляны брусок для выбіваньня бялізны пад час праньня. Пранік мае ручку і рабочую паверхню, якая звычайна была рабрыстаю (зубчатаю), але магла быць і гладкаю. Часам пранікі рабілі ў выглядзе якой-небудзь фігуры, аздаблялі выкшталцонаю разьбою^[1]. Выкарыстоўваўся і для абіваньня лёну ды проса.

Пранік з разною паверхняю. Нарвэгія

Выкарыстаньне

Уладыслаў Скачыляс. «Прачкі»

Прасочаную попелам або мыльнай рашчынай бялізну клалі на цьвёрдую паверхню, а пасьля выбівали і выкачвалі пранікам^[2]. Пралі даўней часта на берагох рэк, на мастках («кладках»), пры гэтым бялізну маглі папярэдне паддаваць папяленьню — выпарваньню рашчынай лужнага попелу ў жлукце(uk).

На Беларусі пранік вядомы з XI—XII стагодзьдзя. Выкарыстоўваўся да тае пары, пакуль шырокага распаўсюду не набылі электрычныя пральныя машыны.

У культуры

Існуе легенда, што пад час аблогі Ніцы ў 1543 року, калі туркі ўварваліся на муры фартэцыі, маладая пралка Кацярына Сэгурана(fr) аглушыла пранікам варожага сьцяганосца, разарвала турэцкі сьцяг і вымусіла ворагаў адступіць^[3].

Глядзіце таксама

• Цэбар
• Рубель(uk)
• Пральная машына