Пулен

Пулен^[1][2] або Пілена^[a] — замак на памежжы Жамойці і Прусіі^[4], вядомы з крыжацкай Хронікі Віганда няўдалай абаронай на чале зь літоўскім князем Маргерам.

Абарона замка

Паводле нямецкага храніста Віганда Марбурскага, абарона замка адбылася ў 1336 годзе, калі яго ўзяло ў аблогу войска Тэўтонскага ордэну. Калі паганскае жыхарства зразумела, што немагчыма абараніць сябе ад мацнейшага ворага, то яно пастанавіла ўчыніць масавае самагубства, а таксама спаліць усю сваю маёмасьць, каб нічога каштоўнага ня трапіла да ворагу. Спачатку жыхары спалілі сваю маёмасьць, падпалілі замак, а потым мужчыны, жанчыны і дзеці скончылі жыцьцё самагубствам. Паводле храніста, у замку было 4000 чалавек^[b].

Месца знаходжаньня

Дакладнае месцазнаходжаньне замка невядомае. Традыцыйна яго лякалізуюць у Пуні, пры ўтоку ракі Пунелі ў Нёман^[6]

Культурнае значэньне

Гераічная абарона замка стала пэўным сымбалям супраціву. Беларускі і польскі паэт Уладзіслаў Сыракомля апеў яе ў паэме Маргер. Летувіскі кампазытар Вітаўтас Клова напісаў пра гэтую падзею опэру «Піленай», прэм’ера якой адбылася ў 1956 годзе.

Заўвагі

1. Варыянты назвы замка ў арыгінальным паведамленьні нямецкага храніста: castrum Pillenen… castrum Polenen^[3]
2. Беларускі пераклад арыгінальнага паведамленьня нямецкага храніста: Магістар жа ў нядзелю Reminiscere адправіўся зь імі ў Літву і ў ваколіцах Тгорреп, здабыў замак Pillenen, у які іх (мясцовых жыхароў) уцякло больш за 4 тысячы з чатырох паветаў. Язычнікі, пабачыўшы войска, спалохаліся і, згубіўшы веру ў захаваньне замка, мноства маёмасьці ў агонь пакідалі і саміх сябе пазабівалі, дзе, як кажуць, нейкая старая язычніца сякерай 100 іх забіла, а потым і сама ў сябе жыцьцё адняла. У гэтай сустрэчы мноства язычнікаў параненых на конях з таго месца сышло, у графа ж фон Генэнбэрг справы ў тым замку добра ішлі. Кароль літоўскі хацеў адпомсьціць прусам, якія агонь, дрэва і камяні на замак караля кідалі. Кароль паддаўся трывозе, зьбег і схаваўся ў нейкім сховішчы і жонку сваю закалоў і ў агонь кінуў. Язычнікі, такім уражаныя няшчасьцем, схілілі галовы свае, а кароль усіх пазабіваў. Так на карысьць прусам і хрысьціянству замак Polenen разбураны быў, і зь яго палонных і вялікую здабычу забралі.^[5]