Рандо

Рандо́ (па-француску: rondeau, ад rond — кола) — адна з так званых цьвёрдых формаў лірычнай паэзіі. Зьявілася ў Францыі ў XIV стагодзьдзі ў выніку разьвіцьця ідэі рандэля. Рандо мае шмат варыяцыяў, якія аб’ядноўвае шэраг характэрных рысаў: верш складаецца з 15 радкоў, сярод якіх двойчы паўтараецца так званы рэфрэн — пачатковыя словы першага радка, якія не абавязкова павінны рыфмавацца зь іншымі радкамі; астатнія радкі рыфмуюцца толькі на дзьве рыфмы. Напрыклад, рандо можа мець наступную схему: a-a-b-b-a a-b-b-R a-a-b-b-a-R, дзе R — рэфрэн.

Прыкладам рандо можа служыць верш Рыгора Крушыны:

І сны, і мары — музы чары —

Ствараюць казку дзіўных дзён.

І думак цэлы легіён

Снуецца ў сонечным абшары;

Далёкі сьпеў ужо чуцён.

Празрысты сьвеціцца вялён

Празь цёплы подых лёгкай пары…

Прыемны мне прыносяць плён

І сны, і мары.

Мне сьніцца дом і пышны клён,

І ўжо няма ніводнай хмары.

Адно цьвітуць, цьвітуць як лён

І сны, і мары.

У беларускай літаратуры першым ўжыў форму рандо Максім Багдановіч^[1].