Распушчальнасьць

Распушча́льнасьць — здольнасьць рэчыва, якое называецца рашчынным кампанэнтам, утвараць рашчыну зь іншым рэчывам, вядомым як рашчыньнік. Супрацьлеглая ўласьцівасьць завецца нераспушчальнасьцю, то бок немагчымасьць рашчыннага кампанэнта ўтварыць такую рашчыную.

Распушчальнасьць перманганату калю.

Ступеня распушчальнасьці рэчыва ў пэўным рашчыньніку звычайна вызначаецца як канцэнтрацыя рашчыннага кампанэнта ў насычанай рашчыне, то бок рашчыне, у якой распусьціць больш рэчыва ўжо немажліва^[1]. У гэтым стане абодва рэчывы знаходзяцца ў стане раўнавагі распушчальнасьці. Для некаторых рэчываў і рашчыньнікаў можа не існаваць такой мяжы, у такім выпадку яны лічацца «зьмяшальнымі ўва ўсіх суадносінах»^[2]. Рашчынны кампанэнт можа быць у цьвёрдым, вадкім або газападобным стане, у той час як рашчыньнік звычайна бывае цьвёрдым або вадкім. Абодва могуць быць чыстымі рэчывамі або ўжо рашчыннымі сумесямі. Газы заўсёды зьмяшальныя ў любых прапорцыях, за выключэньнем вельмі экстрэмальных сытуацыяў^[3]. Цьвёрдае або вадкае рэчыва можа «распусьціцца» ў газе толькі пасьля пераходу ў газападобны стан.

Распушчальнасьць перадусім залежыць ад складу рашчыннага кампанэнта і рашчыньніка, улучна зь іхным pH і наяўнасьці іншых распушчаных рэчываў, а таксама ад тэмпэратуры і ціску. Гэтую залежнасьць часта можна растлумачыць узаемадзеяннямі паміж часьцінамі, як то атамамі, малекуламі або іёнамі, абодвух рэчываў, а таксама тэрмадынамічнымі паняткамі, такімі як энтальпія і энтрапія. Пры пэўных умовах канцэнтрацыя распушчанага рэчыва можа перавышаць ягоную звычайную мяжу распушчальнасьці. У выніку ўтвараецца перанасычаная рашчына, якая лічыцца мэтастабільнай і хутка вылучае залішняе рэчыва пры зьяўленьні адпаведнай стадыі нуклеацыі^[4].