Стараверхненямецкая мова

Стараверхненямецкая мова (ням. Althochdeutsch) — найбольш старажытная засьведчаная ў пісьмовым выглядзе форма нямецкай мовы^[1]. Ахоплівае часавы пэрыяд у 750—1050 гады.

Стараверхненямецкая мова
Афіцыйны статус
Пісьмо	лацінскае пісьмо
Коды мовы
ISO 639-3	goh

Назва складаецца з элемента «стары» з часавым значэньнем і «высокі» — з прасторавым^[2]. Высоканямецкія дыялекты (Hochdeutsche Dialekte) выкарыстоўваліся ў тагачаснай цэнтральнай і паўднёвай Нямеччыне, а ніжненямецкія (Niederdeutsch) дыялекты выкарыстоўваліся ў больш нізкіх паўночных раёнах. Толькі ў верхненямецкіх дыялектах адбыўся зрух зычных у старажытнанямецкай мове (althochdeutsche Lautverschiebung), напрыклад, германскае holt > стараверхненямецкае holz, германскае slapan > стараверхненямецкае slaffan^[3].

Стараверхненямецкая мова ўзьнікла з групы заходнегерманскіх моваў каля 500 году на тэрыторыі сучаснай паўднёвай і цэнтральнай Нямеччыны ў выніку працэсу, які называецца другім зрухам зычных. На тэрыторыі цяперашняй паўночнай Нямеччыны гэтага працэсу не адбылося і там разьвілася асобная ніжненямецкая мова. Стараверхненямецкая мова пісалася лацінскім альфабэтам, які нязначна зьмянілі дзеля адаптацыі да стараверхненямецкай фанэтычнай сыстэмы^[4].