Староства (Вялікае Княства Літоўскае)

Староства — адміністрацыйна-тэрытарыяльная і гаспадарчая адзінка ў Вялікім Княстве Літоўскім у XVI—XVIII стагодзьдзях, якую вялікі князь (кароль) даваў на часовае карыстаньне фэўдалам за службу^[1].

З 1562 року ўладальнікі старостваў уносілі ў дзяржаўны скарб на ўтрыманьне войска г.зв. кварту — 1/4 частку чыстага даходу.

Пэрыядычна праводзіліся люстрацыі (рэвізіі) старостваў.

Клясыфікацыя

• Гродавае староства — дзяржаўнае ўладаньне вакол сядзібы гродавага старосты, якое знаходзілася ў ягоным кіраваньні і прызначалася на ягонае ўтрыманьне.
• Нягродавае староства — дзяржаўнае ўладаньне, якое здавалася ў арэнду і не было зьвязанае з выкананьнем абавязкаў гродавага старосты.