Уладзімер Гуленка

Уладзімер Гуленка (1953, Кіеўская вобласьць —26 ліпеня 2021, Менск) — беларускі гісторык. Дасьледаваў парамілітарныя фармаваньні, якія дзейнічалі падчас Другой сусьветнай вайны на тэрыторыі Беларусі.

Уладзімер Гуленка
Дата нараджэньня	1953
Месца нараджэньня	Кіеўская вобласьць, УССР, СССР
Дата сьмерці	26 ліпеня 2021(2021-07-26)
Месца сьмерці	Менск, Беларусь
Занятак	гісторык

Жыцьцяпіс

Нарадзіўся ў Кіеўскай вобласьці, ён зь дзяцінства запомніў і запісаў аповеды пра Галадамор. Яго сям’я пацярпела ад голаду 1932–33 гадоў — тады памерлі чатыры ягоныя цёткі.

Скончыў інстытут у Камянец-Падольску. Пазьней пераехаў у Беларусь, працаваў у Інстытуце гісторыі НАН Беларусі, выкладаў гісторыю ў менскіх ВНУ, дасьледаваў пытаньні парамілітарных фармаваньняў падчас Другой сусьветнай вайны, ваенных дзеяньняў на тэрыторыі Беларусі^[1].

Творчасьць

Быў спэцыялістам у тэме ўкраінскіх і польскіх арганізацыяў і фармаваньнях, якія дзейнічалі падчас вайны на тэрыторыі Беларусі. Дасьледаваў гісторыю Ўкраінскай паўстанцкай арміі на тэрыторыі Берасьцейшчыны. Быў адным з укладальнікаў зборніку матэрыялаў на гэтую тэму «АУН-УПА на Беларусі, 1939–1953 гг.: Дакумэнты і матэрыялы».

Паводле Гуленкі, ліквідацыя УПА ў Беларусі пасьля вайны зацягнулася амаль на дзесяць гадоў. Толькі ў 1944–1946 гадах украінскія паўстанцы ўчынілі ў Беларусі каля 2400 дывэрсіяў і тэрарыстычных актаў. Паводле падлікаў спадара Гуленкі, летам 1944 году на тэрыторыі сучаснай Беларусі ваявалі 14 000 салдатаў УПА. Вывучаў ён і дзейнасьць на беларускай тэрыторыі чырвоных партызанаў і Арміі Краёвай.