Уладзімер Кульчыцкі

Уладзімер Адамавіч Кульчыцкі (1948, Даўрыя, Борзінскі раён, цяпер Забайкальскі край, Далёкаўсходняя фэдэральная акруга, Расея — 11 красавіка 2024) — беларускі нэўрафізыёляг.

Уладзімер Кульчыцкі
Дата нараджэньня	6 сакавіка 1948 (77 гадоў)
Месца нараджэньня	Даўрыя, Борзінскі раён, Чыцінская вобласьць, Расейская СФСР, Савецкі Саюз
Дата сьмерці	11 красавіка 2024(2024-04-11)[1] (76 гадоў)
Месца вучобы	Куйбышаўскі мэдычны інстытут (1972)
Занятак	навуковец, прафэсар унівэрсытэту
Навуковая сфэра	фізыялёгія
Месца працы	Інстытут фізыялёгіі НАНБ
Навуковая ступень	доктар навук (1989)
Узнагароды	прэмія Ленінскага камсамолу (1979)

Дасьледнік структурнай і функцыянальнай перабудовы нэўронных сетак мозга. Вывучаў цэнтральныя мэханізмы сындрому раптоўнай сьмерці. Доктар мэдычных навук (1989) і прафэсар (1998). Акадэмік Нацыянальнай акадэміі навук Беларусі (2017). Ляўрэат прэміі Ленінскага камсамолу (1979) за вывучэньне бульбарных мэханізмаў утварэньня дыхальнага рытму. На 2014 год напісаў звыш 350 навуковых працаў^[2], у тым ліку 9 манаграфіяў і 18 патэнтаў^[3].

Жыцьцяпіс

У 1972 годзе скончыў Куйбышаўскі мэдычны інстытут (Расейская СФСР). У 1972—1975 гадох працаваў траўматолягам Шар'інскай раённай лякарні Кастрамской вобласьці. У 1975 годзе ўладкаваўся старэйшым лябарантам катэдры Куйбышаўскага мэдычнага інстытуту, дзе пазьней стаў асыстэнтам. У 1976—1986 гадох спадарожна працаваў лекарам хуткай дапамогі^[3].

У 1989 годзе працаўладкаваўся навуковым супрацоўнікам у Інстытут фізыялёгіі Акадэміі навук Беларускай ССР. У 1991 годзе стаў загаднікам лябараторыі. Напісаў навуковыя працы пра рэтыкулярную фармацыю ствала галаўнога мозга і мэханізмы ўтварэньня ноцыцэптыўных рэфлексаў^[4]. У 2000 годзе стаў сябрам-карэспандэнтам Нацыянальнай акадэміі навук Беларусі. У 2006 годзе заняў пасаду намесьніка кіраўніка па навуковай працы Інстытуту фізыялёгіі НАНБ^[3].

Памёр 11 красавіка 2024 году^[5].

Навуковая праца

Даказаў, што функцыянальны стан вузаў вэнтралятэральных аддзелаў даўгаватага мозгу вызначае утварэньне дыхальнага рытму і сымптаактывавальных уплываў, якія ўпарадкуюць тонус крывяносных судзінаў і сэрца. Пацьвердзіў досьледам сумесна з навукоўцамі нямецкай Установы імя Кэркгофа (Бад Наўгайм, зямля Гэсэн) мадэлявальны ўплыў простагляндынаў на тэрмаадчувальнасьць нэўронаў пярэдняга гіпаталямуса, што дазволіла абгрунтаваць удзел простагляндынаў у нэўроннай плястычнасьці. У даўгаватым мозгу выявіў нэрвовыя вузы, якія залучаюцца ў нармалізацыю крывянога ціску пры артэрыяльнай гіпэртаніі і рэгуляцыі болевай адчувальнасьці. Распрацаваў ацэнку выніковасьці лячэньня разбурэньня ствала галаўнога мозгу пасьля пашкоджаньня галінак трайніковых і блукальных нэрваў, папярэджаньне арытміі сэрца і мадэляваньне міжнэўронных сувязяў, а таксама спосабы вывучэньня функцыянальных асаблівасьцяў нэрвовай сыстэмы дзяцей на забруджаных радыёнуклідамі землях^[3].