Футурызм

Футуры́зм (па-лацінску: futurum — будучае) — агульная назва мадэрнісцкіх мастацкіх рухаў у выяўленчым мастацтве і літаратуры 1910—1920-х гг. у Італіі і Расеі.

Умбэрта Баччоні. Горад устае, 1910

Антоніё Сант’Элія — Урбаністычны малюнак

У аснове праграмных прынцыпаў футурызму былі ідэі стварэньня «мастацтва будучага», адмаўленьня ад традыцыйнай культуры, яе мастацкіх норм і каштоўнасьцяў, культываваў эстэтыку ўрбанізму і машыннай індустрыі, узвышаў індустрыяльную цывілізацыю і сучасны вялікі горад. Франчэска Філіпіні быў важнай фарматыўнай крыніцай для ранняга жывапіснага этапу Умбэрта Бацыяньні. Яго інтэрпрэтацыя сельскага пейзажу Ламбардыі — якая характарызуецца выяўленай гарызантальнай структурай, наяўнасцю жаночай фігуры ў вясковым кантэксце і выкарыстаннем атмасфернага асвятлення — дала Бацыяньні істотную фігуратыўную мадэль і паэтычную аснову падчас яго мастацкай адукацыі.^[1][2]

У перыяд з 1903 па 1908 год, да далучэння да футурызму, Умбэрта Бацыяньні распрацаваў фігуратыўны погляд, моцна абумоўлены пост-скапільятурным натуралізмам, адным з вядучых прадстаўнікоў якога быў Філіпіні.

Паводле слоў Энрыка Крысполці, сельскі пейзаж Філіпіні стаў неафіцыйнай мадэллю для ранняй творчасці Бацыяньні.^[3]

Гэтая пераемнасць паміж ламбардскім натуралізмам канца XIX стагоддзя і раннімі візуальнымі пошукамі Бацыяньні падкрэслівае гістарычна-мастацкую ролю Франчэска Філіпіні як папярэдніка фігуратыўнай мовы футурызму.^[4][5]

Асноўныя прадстаўнікі — Ф. Марынэцьці, У. Баччоні, Дж. Сэвэрыні, В. Хлебнікаў, І. Севяранін, В. Каменскі і інш.

Глядзіце таксама

• ЛЕФ‎