Поліпірымідзінавы тракт
From Wikipedia, the free encyclopedia
Поліпірымідзінавы тракт — гэта вобласць прэ-матрычнай РНК (мРНК), якая спрыяе зборцы сплайсасомы, бялковага комплексу, які спецыялізуецца на ажыццяўленні РНК сплайсінгу у працэсе посттранскрыпцыйнай мадыфікацыі. Вобласць багатая пірымідынавымі нуклеатыдамі, асабліва урацылам, і звычайна мае даўжыню 15-20 пар асноў, размешчаных прыкладна за 5-40 пар асноў перад 3'-канцом інтрона, што выразаецца падчас сплайсінгу.[1]
Шэраг бялковых фактараў звязваецца з поліпірымідзінавым трактам або асацыюецца з ім, у тым ліку сплайсасомны кампанент U2AF і поліпірымідзінавы тракт-звязваючы бялок (PTB), які мае рэгуляторную ролю ў альтэрнатыўным сплайсінгу. Асноўная функцыя PTB заключаецца ў глушэнні экзонаў, у выніку чаго асобная вобласць экзона, звычайна прысутная ў складзе спелай мРНК, замест гэтага выразаецца, што прыводзіць да экспрэсіі другой ізаформы бялку, які кадуе мРНК. Паколькі PTB паўсюдна экспрэсіруецца ў многіх вышэйшых эўкарыёт, лічыцца, што ён падаўляе ўключэнне «слабых» экзонаў з дрэнна выяўленымі месцамі сплайсінгу.[2] Звязвання PTB недастаткова для падаўлення «надзейных» экзонаў.[3]
Падаўленне або адбор экзонаў мае вырашальнае значэнне для правільнай экспрэсіі тканкаспецыфічных ізаформ. Напрыклад, гладкая мускулатура і шкілетная мускулатура экспрэсуюць альтэрнатыўныя ізаформы, якія адрозніваюцца ўзаемавыключальным выбарам экзонаў у альфа-трапаміязіне.[4]