Цагляная готыка
From Wikipedia, the free encyclopedia
Цагляная готыка (ням.: Backsteingotik) — від гатычнай архітэктуры, пашыраны ў рэгіёнах вакол Балтыйскага мора, бедных будаўнічым каменем, асабліва ў Паўночнай Германіі. Будынкі гэтага стылю ўзводзіліся пераважна ці цалкам з чырвонай цэглы. Цагляныя гатычныя будынкі іспанскіх мурынаў утвараюць незалежны стыль, званы мудэхарская готыка, які не разглядаецца ў гэтым артыкуле. У рэчышчы цаглянай готыкі развівалася гатычная архітэктура ВКЛ.
Цагляная готыка прыходзіць на змену цаглянаму раманэску, а пазней у сваю чаргу змяняецца цагляным рэнесансам. Межы паміж цаглянай готыкай і абодвума названымі стылямі досыць расплывістыя.
Адсутнасць у цаглянай готыцы архітэктурнай скульптуры, пашыранай у іншых кірунках готыкі, але недасягальнай пры замене каменю цэглаю, кампенсуецца складанай арнаментацыяй сцен, у тым ліку пры дапамозе колеравых кантрастаў паміж чырвонаю цэглаю, паліванаю цэглаю і белаю вапнаю.
Збудаванні цаглянай готыкі можна сустрэць у Беларусі, Даніі, Германіі, Латвіі, Літве, Нідэрландах, Польшчы, Расіі (у Калінінградскай вобласці), Украіне, Фінляндыі, Швецыі, Эстоніі.