Валянцін Іванавіч Пакроўскі

У паняцця ёсць і іншыя значэнні, гл. Пакроўскі.

Валянцін Іванавіч Пакроўскі (1 красавіка 1929, Іванава (Расія) — 29 кастрычніка 2020, Масква) — савецкі і расійскі інфекцыяніст і эпідэміёлаг. Доктар медыцынскіх навук (1966), прафесар (1967), акадэмік Акадэміі медыцынскіх навук СССР (1982, член-карэспандэнт з 1971), Расійскай акадэміі медыцынскіх навук (1991—2013), Расійскай акадэміі навук (2013). Замежны член НАН Беларусі (2000), ганаровы член Расійскай акадэміі адукацыі (2004).

Валянцін Іванавіч Пакроўскі
Дата нараджэння	1 красавіка 1929(1929-04-01)
Месца нараджэння	Іванава, Іванава-Вазнясенская губерня[d], РСФСР, СССР
Дата смерці	29 кастрычніка 2020(2020-10-29) (91 год)
Грамадзянства	СССР  Расія
Род дзейнасці	урач, інфекцыяніст, эпідэміёлаг
Навуковая сфера	эпідэміялогія[1], медыцына[1] і інфекталогія[d][1]
Месца працы	Маскоўскі дзяржаўны медыка-стаматалагічны ўніверсітэт[d] Першы маскоўскі дзяржаўны медыцынскі ўніверсітэт імя І. М. Сечанава[d]
Навуковая ступень	доктар медыцынскіх навук
Навуковае званне	прафесар[d] акадэмік РАН[d]
Альма-матар	Першы маскоўскі дзяржаўны медыцынскі ўніверсітэт імя І. М. Сечанава[d]
Навуковы кіраўнік	Emmanuel Steinschneider[d] і Q53249464?
Вядомыя вучні	N. I. Briko[d], Viktor Maleyev[d] і Генадзь Рыгоравіч Анішчанка
Член у	Камісія па барацьбе з ілжэнавукай і фальсіфікацыяй навуковых даследаванняў[d]
Прэміі
Узнагароды	урадавыя ўзнагароды Расійскай Федэрацыі[d]
Медыяфайлы на Вікісховішчы

Біяграфія

Скончыў 1-ы Маскоўскі медыцынскі інстытут (1952), дзе працаваў у 1955—1964. З 1965 — загадчык кафедры, з 1971 — дырэктар Цэнтральнага НДІ эпідэміялогіі. У 1987—1992 — прэзідэнт Акадэміі медыцынскіх навук СССР, у 1992—2006 — Расійскай акадэміі медыцынскіх навук, адначасова ў 1997—2008 — загадчык кафедры Маскоўскай медыцынскай акадэміі ім. І. М. Сечанава. З 2001 — галоўны пазаштатны эпідэміёлаг Міністэрства аховы здароўя Расійскай Федэрацыі.

У 1989—1991 — народны дэпутат СССР.

Навуковая дзейнасць

Асноўны напрамак навуковых даследаванняў — распрацоўка прынцыпаў тэрапіі інфекцыйных хворых і праблем эпідэміялогіі. Даследаваў асновы рацыянальнага прымянення антыбіётыкаў, сродкаў неадкладнай тэрапіі. Абгрунтаваў і ўкараніў у клініку інфекцыйных хвароб метады інтэнсіўнай тэрапіі і рэанімацыі. Унёс уклад у барацьбу з эпідэміямі інфекцыйных хвароб (чума, халера, менінгакокавая інфекцыя) у розных раёнах Расіі і замежных краін. Пад яго кіраўніцтвам разгорнуты фундаментальныя і прыкладныя даследаванні па праблемах СНІДу.

Аўтар больш за 700 навуковых прац, у тым ліку 30 манаграфій, падручнікаў, больш за 20 вынаходстваў.

Дзяржаўная прэмія Расійскай Федэрацыі (1997) за цыкл работ па этыялагічнай дыягностыцы, клініцы і этыятропнай тэрапіі невядомых раней інфекцыйных захворванняў (мікаплазма-пнеўманія інфекцыя, легіянелёз, пнеўмацыстоз, ротавірусная інфекцыя). Прэміі Урада Расійскай Федэрацыі: за распрацоўку метадаў лячэння халеры і іншых вострых кішачных інфекцый (1996), за распрацоўку пептыднага прэпарата «Імунафан» і яго практычнае прымяненне ў патагенетычным тэрапіі (1999), за стварэнне камплекта міждысцыплінарных падручнікаў «Инфекционные болезни».

Узнагароджаны ордэнамі Працоўнага Чырвонага Сцяга (1971), Леніна (1986), «За заслугі перад Айчынай» II (1999) і III (1994) ступеняў, медалямі.

Асноўныя працы

• Микоплазма пневмонии — инфекция. М., 1978 (у суаўт.).
• Приобретенный иммунитет и инфекционный процесс. М., 1979 (у суаўт.).
• СПИД: синдром приобретенного иммунодефицита. М., 1988 (у суаўт.).
• Стрептококки и стрептококкозы. М., 2006 (у суаўт.).