Валянцін Дзмітрыевіч Ткачоў

У Вікіпедыі ёсць артыкулы пра іншых людзей з прозвішчам Ткачоў.

Валянцін Дзмітрыевіч Ткачо́ў^[2] (19 лютага 1939, Мінск — 16 лютага 1985) — беларускі савецкі фізік. Доктар фізіка-матэматычных навук (1968), прафесар (1969). Член-карэспандэнт АН Беларускай ССР (1974). Дэпутат Вярхоўнага Савета Беларускай ССР (1980—1985).

Валянцін Дзмітрыевіч Ткачоў
Дата нараджэння	19 лютага 1939(1939-02-19)
Месца нараджэння	Менск, Менская вобласць, Беларуская ССР, СССР
Дата смерці	16 лютага 1985(1985-02-16) (45 гадоў)
Грамадзянства	СССР
Род дзейнасці	выкладчык універсітэта, навуковец
Навуковая сфера	фізіка паўправаднікоў[d] і спектраскапія
Месца працы	Інстытут фізікі імя Б. І. Сцяпанава НАН Беларусі БДУ Навукова-практычны цэнтр НАН Беларусі па матэрыялазнаўстве БПІ
Навуковая ступень	доктар фізіка-матэматычных навук[1] (1968)
Навуковае званне	прафесар[d] (1969) член-карэспандэнт АН БССР (1974)
Альма-матар	БДУ (1961)
Партыя	КПСС
Прэміі	Прэмія Ленінскага камсамола Беларусі (1972)
Узнагароды

Біяграфія

Скончыў Беларускі дзяржаўны ўніверсітэт у 1961 годзе.

Працаваў у Інстытуце фізікі АН БССР (1961—1962), Беларускім дзяржаўным універсітэце (з 1962, фізічны факультэт, праблемная лабараторыя паўправадніковай тэхнікі, у 1964—1966 — загадчык лабараторыі, з 1966 — кафедры фізікі паўправаднікоў, адначасова з 1972 — аддзела фізікі і тэхнікі паўправаднікоў НДІ прыкладных фізічных праблем), Беларускім політэхнічным інстытуце (рэктар у 1976—1983 гадах), Інстытуце фізікі цвёрдага цела і паўправаднікоў АН БССР (з 1983, загадчык лабараторыі спектраскапіі паўправаднікоў).

Навуковая дзейнасць

Навуковыя інтарэсы: фізіка паўправаднікоў; радыяцыйная фізіка і спектраскапія цвёрдага цела; паўправадніковая электроніка. Абгрунтаваў мадэль утварэння ўстойлівых радыяцыйных дэфектаў у паўправадніковых матэрыялах^[2]. Распрацаваў высокаадчувальныя аптычныя метады даследавання дэфектаў у паўправадніках^[2].

Узнагароды

Званне «Заслужаны дзеяч навукі Беларускай ССР» (1980), прэмія Ленінскага камсамола Беларусі (1972) і інш^[3].