Велімір Сомбалац

Велімір Сомбалац (сербск.: Beлимиp Coмбoлaц; 27 лютага 1939, Баня-Лука — 22 мая 2016, Градзішка) — югаслаўскі футбаліст, абаронца. Алімпійскі чэмпіён 1960 года. Чатырохразовы чэмпіён Югаславіі у складзе клуба «Партызан». Па завяршэнні кар’еры іграка — футбольны трэнер і функцыянер.

Велімір Сомбалац
Нарадзіўся	27 лютага 1939(1939-02-27)[1] Баня-Лука, Сацыялістычная Рэспубліка Боснія і Герцагавіна, СФРЮ
Памёр	22 мая 2016(2016-05-22) (77 гадоў) Градзішка[d], абшчына Градзішка[d], Рэспубліка Сербская, БіГ
Грамадзянства	Югаславія  Боснія і Герцагавіна
Рост	169 см[2]
Вага	71 кг[2]
Пазіцыя	абаронца
Клубная кар’ера[* 1]
1957—1959 Борац (Баня-Лука) 1959—1965 Партызан 88 (0) 1965—1970 Алімпія (Любляна) 70 (0) 1970—1971 Орыент 1971—1973 Борац (Баня-Лука)
Нацыянальная зборная[* 2]
1960 Югаславія 3 (0)
Узнагароды і медалі
Алімпійскія гульні Золата Рым 1960 футбол
Колькасць гульняў і галоў за прафесійны клуб лічыцца толькі для розных ліг нацыянальных чэмпіянатаў. Колькасць гульняў і галоў за нацыянальную зборную ў афіцыйных матчах

Клубная кар’ера

Пачаў гуляць у клубе роднага горада «Борац» (Баня-Лука), дзе ён, разам са сваёй камандай, нечакана заняў трэцяе месца ў югаслаўскім чэмпіянаце моладзевай першасці. Пасля гэтага поспеху галоўны трэнер моладзевай каманды Аца Мастала атрымаў прапанову ўзначаліць асноўную каманду «Борац», пасля пераходу ў якую ён падцягнуў у асноўны склад і некалькіх сваіх былых падапечных, сярод якіх быў і Велімір. Паспяховы выступ у невялікім, па югаслаўскіх мерках, клубе на фоне выкліку ў юнацкую зборную Югаславіі, прыцягнулі ўвагу да маладога футбаліста з боку шматразовага чэмпіёна Югаславіі клуба «Партызан» у які Велімір перайшоў у 1959 годзе.

У «Партызане» малады футбаліст выходзіў на поле разам з такімі прызнанымі майстрамі як Мілуцін Шошкіч, Фахрудзін Юсуфі, Мілан Галіч і іншымі, у выніку правядучы за бялградцаў 6 сезонаў і адыграўшы ў агульнай складанасці 260 матчаў, ён чатыры разы ставаў чэмпіёнам Югаславіі.

У 1965 годзе ва ўзросце 26 гадоў ён перайшоў у клуб «Алімпія» (Любляна) дзе правёў наступныя 5 сезонаў, выходзячы на поле разам з такім майстрам як Міша Смайлавіч. Клуб са Славеніі стабільна займаў месцы ў сярэдзіне турнірнай табліцы чэмпіянату Югаславіі, найвышэйшым дасягненнем за гэтыя пяць сезонаў стала восьмае месца сезона 1965/66^[3].

У 1970 годзе, пойдучы з «Алімпіі» ў 31-гадовым узросце, ён правёў адзін сезон у складзе клуба другой па значнасці югаслаўскай лігі «Орыент», пасля чаго вярнуўся ў свой першы клуб «Борац», у якім у 1973 годзе і завяршыў гульнявую кар’еру.

Міжнародная кар’ера

Падчас выступу за клуб «Борац» у канцы 1950-х прыцягваўся да матчаў моладзевай зборнай Югаславіі, у складзе якой у выніку адыграў 10 матчаў, пасля гэтага згуляў 5 матчаў за нацыянальную зборную «Б» (якая з’яўлялася другой нацыянальнай зборнай краіны). У 1960 годзе быў улучаны ў склад алімпійскай нацыянальнай зборнай на гульні 1960 года ў Рыме, на Алімпіядзе ўзяў удзел у двух матчах і заваяваў званне алімпійскага чэмпіёна. Пазней згуляў яшчэ 3 матчы ў складзе нацыянальнай зборнай.

Трэнерская кар’ера

У 1973 годзе, адразу пасля завяршэння кар’еры іграка, заняўся трэнерскай дзейнасцю ўзначаліўшы клуб рэгіянальнай югаслаўскай лігі «FK Sloga Gornji Podgradc». У 1974 годзе ўвайшоў у склад трэнерскага штаба клуба «Борац», у якім прапрацаваў 3 гады. У 1976 годзе прымае запрашэнне ўзначаліць клуб «Казара» з горада Градзішка ў Рэспубліцы Сербскай, праз тры гады сыходзіць з пасады галоўнага трэнера і засяроджваецца на працы з моладзевым складам клуба.

Пасля распаду Югаславіі ён пераходзіць на працу ў Федэрацыю футбола Рэспублікі Сербскай, дзе выбудоўвае сістэму юнацкіх і моладзевых зборных рэспублікі^[4].