Гной

У паняцця ёсць і іншыя значэнні, гл. Гной (угнаенне).

Гной — каламутны экссудат, які ўзнікае ў выніку гнойнага або серозна-гнойнага запалення тканак. Працэс утварэння гною называюць нагнаенне. Нагнаенне костак называецца астэаміеліт. Гной складаецца з:

1. гнойнай «сыроваткі», якая змяшчае раствораныя ў ёй альбумін, глабулін, пратэялітычныя, глікалітычныя і ліпалітычныя ферменты мікробнага або лейкацытарнага паходжання, халестэрын, лецыцін, тлушчы, мыла, прымешкі ДНК;
2. тканкавага дэтрыта;
3. клетак, галоўным чынам жывых або дэгенерыраваных мікраарганізмаў або нейтрафільных лейкацытаў (гнойныя цельцы, шарыкі, клеткі). У асаблівых выпадках у гное пераважаюць эазінафілы або монануклеары.

Гнойны экссудат пры кан’юктывіце

Колер гною часта жоўты, жоўта-зялёны, але можа быць блакітнаватым, ярка-зялёным, брудна-шэрым. Кансістэнцыя свежага гною вадкая, з часам яна гусцее.

Гл. таксама

• Эмпіема

Літаратура

• Красильников А. П. Микробиологический словарь-справочник. — Минск: «Беларусь», 1986. — С. 96—97. (руск.)