Гравітацыйная пастаянная

Гравітацы́йная пастая́нная^[1] — каэфіцыент прапарцыянальнасці ў законе прыцягнення Ньютана (гл. закон сусветнага прыцягнення), адна з фундаментальных фізічных пастаянных. Абазначаецца G.

Вызначана эксперыментальна^[ru] Г. Кавендышам у 1798 годзе пры дапамозе круцільных вагаў.

Характарызуе гравітацыйнае ўзаемадзеянне ўсіх матэрыяльных аб’ектаў (часціц і палёў) і разглядаецца як універсальная канстанта, нязменная ў часе і прасторы, незалежная ад фізічных і хімічных уласцівасцей асяроддзя і гравітуючых мас.

Лікава гравітацыйная пастаянная роўная сіле гравітацыйнага ўзаемадзеяння між двума целамі (матэрыяльнымі пунктамі) масай па 1 кг, якія знаходзяцца на адлегласці 1 м адно ад аднаго.

Лікавае значэнне гравітацыйнай пастаяннай у адзінках СІ^[2][3]:

${\displaystyle G=(6{,}67430\pm 0{,}00015)\cdot 10^{-11}\,{\text{Н}}\cdot {\text{м}}^{2}/{\text{кг}}^{2}.}$