Дзедзіч

У паняцця ёсць і іншыя значэнні, гл. Дзедзіч (значэнні).

Дзе́дзіч або дзе́дзіц — спадчыннік дзедаўскага двара або маёнтка. Таксама дзедзічам называлі ўладальніка маёнтка, атрыманага ў спадчыну ад продкаў^[1]. Спадчына, атрыманая па дзедзе, называлася дзе́даўшчынай^[2]. Дзедаўшчына лічылася неад’емнай маёмасцю шляхецкага роду, у адрозненні ад «спадчыны», што «спадала» на нашчадкаў з розных галін роду, на розных умовах і ў розных акалічнасцях, ці «бацькаўшчыны», якая магла быць «дажывотным» уладаннем або «трыманнем» бацькі і спадчынніку-сыну ці спадчыніцы-дачцэ маглі перадавацца гаспадаром на новых умовах, а ў выпадку дзяржаўных злачынстваў або іншых прычын не перадавацца дзецям і жонкам^{[3][удакладніць: камент.]}.