Дысмарфафабія

Дысмарфафабі́я (ад стар.-грэч.: δυσ- прыстаўка з адмоўным значэннем, μορφή — выгляд, знешнасць, φόβος — страх) — назойлівы неўратычны страх, звязаны з рэальнай або ўяўнай фізічнай заганай^[1]. У адрозненне ад дысмарфаманіі, працякае звычайна без цяжкіх псіхічных расстройстваў. Праяўляецца пераважна ў падлеткаў як часовая ўзроставая з’ява; большасць выпадкаў дысмарфафабіі прыпадае на перыяд палавога выспявання, хоць можа развівацца і ў дарослых людзей, зрэдку і ў дзяцей.

Дысмарфафабія
МКХ-11	6B21
МКХ-10	F45.2
МКХ-10-КМ	F45.22
МКХ-9	300.7
МКХ-9-КМ	300.7
DiseasesDB	33723
MeSH	D057215
Медыяфайлы на Вікісховішчы

Дысмарфафабія не вылучаецца як асобны дыягназ у Міжнароднай класіфікацыі хвароб дзясятага перагляду (МКХ-10), а вызначаецца як разнавіднасць іпахандрычнага расстройства^[2]. У DSM-5 цялеснае дысмарфічнае расстройства вызначана як асобнае псіхічнае расстройства ў катэгорыі «абсесіўна-кампульсіўныя і звязаныя з імі расстройствы»^[3]. Звышцэнная або трызненная дысмарфафабія традыцыйна называецца «дысмарфаманіяй».