Закон Малюса

Закон Малю́са^[1] — фізічны закон, які паказвае залежнасць інтэнсіўнасці лінейна-палярызаванага святла пасля яго праходжання праз палярызатар ад вугла ${\displaystyle \varphi }$ паміж плоскасцямі палярызацыі падаючага святла і палярызатара.

${\displaystyle I=k_{a}I_{0}\cos ^{2}\varphi ,}$

дзе ${\displaystyle I_{0}}$ — інтэнсіўнасць падаючага на палярызатар святла, ${\displaystyle I}$ — інтэнсіўнасць святла, якое выходзіць з палярызатара, ${\displaystyle k_{a}}$ — каэфіцыент празрыстасці палярызатара.

Устаноўлены Э. Л. Малюсам ў 1810 годзе.

У рэлятывісцкай форме

${\displaystyle I={\frac {I_{0}}{4}}\cdot \left({\frac {\omega '}{\omega }}\right)^{2}\cdot \left({\frac {\omega }{\omega '}}+{\frac {\omega '}{\omega }}-2+4\cos ^{2}\varphi \right),}$

дзе ${\displaystyle \omega }$ і ${\displaystyle \omega '}$ — цыклічныя частоты лінейна палярызаваных хваль, падаючых на палярызатар і выходзячых з яго.

Святло з іншай (не лінейнай) палярызацыяй можа быць прадстаўлена ў выглядзе сумы двух лінейна-палярызаваных складнікаў, кожны з якіх падпарадкоўваецца закону Малюса. Па закону Малюса разлічваюцца інтэнсіўнасці праходзячага святла ва ўсіх палярызацыйных прыборах, напрыклад у палярызацыйных фатометрах і спектрафатометрах. Страты на адбіццё, якія залежаць ад ${\displaystyle \varphi }$ і не ўлічваюцца законам Малюса, вызначаюцца дадаткова.