Карл Адольф Г’елеруп

Карл Адольф Г’елеруп^[6] (дацк.: Karl Adolph Gjellerup; 2 чэрвеня 1857 — 13 кастрычніка 1919) — дацкі паэт і пісьменнік. Пісаў на дацкай і нямецкай мовах. Некаторыя творы апублікавання пад псеўданімам Эпігонас (анг. Epigonos). Лаўрэат Нобелеўскай прэміі па літаратуры (1917) «за разнастайнаую паэтычную творчасць і ўзнёслыя ідэалы».

Карл Адольф Г’елеруп
дацк.: Karl Adolph Gjellerup
Асабістыя звесткі
Дата нараджэння	2 чэрвеня 1857(1857-06-02)[1][2][…]
Месца нараджэння	Рохальтэ[d], Данія[3]
Дата смерці	11 кастрычніка 1919(1919-10-11)[4][5][…] (62 гады)
Месца смерці	Клотцшэ[d], Саксонія, Германія[3]
Пахаванне	Alter Friedhof Klotzsche[d][3]
Грамадзянства	Каралеўства Данія
Жонка	Eugenia Gjellerup[d]
Прафесійная дзейнасць
Род дзейнасці	паэт, пісьменнік, раманіст, драматург
Прэміі	Нобелеўская прэмія па літаратуры (1917)
Медыяфайлы на Вікісховішчы

Біяграфія

Скончыў Капенгагенскі ўніверсітэт (1878). У першых раманах «Ідэаліст» (1878) і «Вучань германцаў» (1882) створаны вобраз маладога інтэлектуала, які перажываў, як і аўтар, крызіс веры. Аўтар драмы ў вершах «Брунхілвда» (1884), драматычнай паэмы «Тамір» (1887), трагедыі ў прозе і вершах «Хабард і Сігае» (1888), напісанай па матывах дацкага народнага падання, а таксама сучасных драм «Герман Вандалы» (1891), «Вутэрн» (1893) і інш. З 1892 пасяліўся ў Дрэздэне і пісаў на нямецкай мове (раманы «Пастар Морс», 1894, «Млын», 1896). У 1890-я г. захапіўся будызмам, пад уплывам якога напісаў раманы «Пілігрым Каманіта» (1906) і «Вечныя вандроўнікі» (1910).

Творы

• Ein Idealist (1878)
• Minna (1889)
• Der Pilger Kamanita (1906)