Кукенойскае княства

Кукейноскае княства (лац.: Terra Kukonois, ням.: Fürstentum Kokenhusen) — удзельнае княства Полацкай зямлі ў ХІІ—ХІІІ стст., сталіца — горад Кукенойс (цяпер пас. Кокнесэ, Латвія).

Княства
Кукейнойскае княства
Варыяцыі тэрыторыі княства па розных гістарычных картах
<   > 1180-я — 1208
Сталіца	Кукейнос
Мова(ы)	Латгальская, селонская, земгальская
Афіцыйная мова	латгальская мова, Selonian[d] і Semigallian[d]
Рэлігія	Праваслаўе/Балтыйскае язычніцтва
Форма кіравання	Манархія
Дынастыя	Ізяславічы Полацкія
Князь кукенойскі
• 1203—1208	Вячка
Медыяфайлы на Вікісховішчы

Асноўная крыніца па гісторыі княства «Хроніка Лівоніі» Генрыха Латвійскага. У пачатку ХІІІ ст. ва ўладанні князя Вячкі, васала князя полацкага, дакладныя межы княства, а таксама час заснавання невядомыя.

Не атрымаўшы дапамогі ад полацкага сюзерэна, у 1205 годзе, Вячка перадаў палову (ці іншую частку) княства рыжскаму біскупу Альбрэхту фон Буксгеўдэну і атрымаў назад частку ў лен з абяцаннем абароны ад літоўцаў. У 1208 годзе Вячка спаліў Кукенойс і сышоў на Русь, тэрыторыя княства была цалкам занятая біскупам і ордэнам^[1], але правы на яе яшчэ працяглы час заставаліся няпэўнымі.

Зноскі

1. Генрих Латвийский. Хроника Ливонии. — С. 123—127.