Культура Венесуэлы

Культура Венесуэлы мае іспанскія і індзейскія карані, з сярэдзіны XX стагоддзя назіраецца некаторы ўплыў Злучаных Штатаў. Роля афракарыбскага насельніцтва ў станаўленні нацыянальнай культуры вельмі малая.

Этнатыпам Венесуэлы лічыцца «льянера» — жыхар раўнін (Льянас), які нагадвае аргенцінскага гаўча. Вялікай папулярнасцю карыстаюцца фальклор льянера, іх песні, танцы і легенды.

Музыка

Упадабаны жанр фальклору льянера — харопа, які ўяўляе сабой цэлую сюіту з танцаў, песень і інструментальных п'ес. У музычным суправаджэнні ўдзельнічаюць нацыянальныя інструменты — марака (трашчотка, зробленая з высушанага гарбуза), невялікая арфа і чатырохструнная гітара куатро. З іншых народных танцаў папулярнасцю карыстаюцца тона льянера (мелодыя раўнін); пасілья, разнавіднасць крэольскага вальса; мернгі, агульны для ўсёй антыльскай зоны жанр афраамерыканскага фальклору; і «тангіта», венесуэльскае аргенцінскае танга. Народная песня Венесуэлы прадстаўлена жанрамі коплі (куплет) і карыды, якія склаліся на аснове іспанскага раманса.

Шэраг культурных арганізацый і ўстаноў, такіх як каракаскі тэатр «Атэнеа», вядуць актыўную прапаганду нацыянальнага мастацтва і народнай музыкі. Многія творы народнага музычнага мастацтва ўключаны ў рэпертуар хору «Арфеон Ламас», на чале якога доўгі час стаяў кампазітар Вісентэ Эміліа Соха (1887-1974). Соха быў таксама дырыжорам Нацыянальнага сімфанічнага аркестра Каракаса. Інстытут вывучэння фальклору ў Каракасе выконвае ролю інфармацыйнага цэнтра пры арганізацыі рэгіянальных фестываляў народнага мастацтва. Многія з гэтых фестываляў праводзяцца ў дні рэлігійных святаў.

Зноскі