Купер-Крык (Аўстралія)

Купер-Крык (раней Куперс-Крык^[1]) — рака ў аўстралійскіх штатах Квінсленд і Паўднёвая Аўстралія. Часам яе называюць ракой Барку па адным з яе прытокаў, і яна з’яўляецца адной з трох асноўных рачных сістэм Квінсленда. Паток ракі залежыць ад мусонных дажджоў, якія выпадаюць некалькімі месяцамі раней за сотні кіламетраў ва ўсходнім Квінслендзе.^[2] Яе даўжыня складае 1300 кіламетраў.^[2] У час эпізадычных па­водак пры моц­ных лет­ніх да­жджах дасягае бяссцёкавага возера Эйр.

Купер-Крык
Характарыстыка
Даўжыня	1 300 км
Басейн	297 547 км²
Расход вады	82 м³/с
Вадацёк
Вусце	Возера Эйр
• Вышыня	5 м (16 feet) м
• Каардынаты	28°22′02″ пд. ш. 137°40′23″ у. д.HGЯO
Размяшчэнне
Водная сістэма	Возера Эйр
Краіна	Аўстралія
вусце
Медыяфайлы на Вікісховішчы

Гісторыя

Мемарыял на месцы смерці Роберта О’Хары Берка ў Берк-Уотэрхоле

Абарыгены Аўстраліі засялялі гэтую тэрыторыю больш за 20 000 гадоў. Была створана шырокая гандлёвая сетка, якая пралягала з поўначы на поўдзень, прычым такія тавары, як охра, адпраўляліся на поўнач, а ракавіны і пітуры  (англ.) — на поўдзень. Бердсвіл калісьці быў важным месцам сустрэч для правядзення цырымоній і гандлю.^[3]

Чарльз Сцёрт назваў раку ў 1845 годзе ў гонар Чарльза Купера, галоўнага суддзі Паўднёвай Аўстраліі. Менавіта ўздоўж ракі Купер-Крык у 1861 годзе памерлі даследчыкі Берк і Уілс. Даследчык Джон Кінг перажыў экспедыцыю дзякуючы дапамозе дружалюбных абарыгенаў. Усяго праз дзесяць гадоў пасля смерці даследчыкаў на рацэ пачалі будавацца сядзібы. Станцыя ў месцы Інамінка стала першым пастаянным паселішчам у гэтым раёне.^[2]

Да 1880 года надзейная крыніца вады прыцягнула больш пасяленцаў да такой ступені, што ўся тэрыторыя была заселена і запоўнена жывёлай. Гэта прывяло да выгнання мясцовага насельніцтва з іх традыцыйных зямель. Да 1900 года насельніцтва скарацілася да 30 чалавек, што склала ўсяго 10 % ад першапачатковай колькасці, бо заразныя хваробы пачалі забіраць сваё.^[2]

Землекарыстанне

Большая частка басейна ракі Купер выкарыстоўваецца для выпасу авечак і буйнай рагатай жывёлы на натуральных лугах, хоць крайні ўсход басейна адносна вільготны, з сярэднімі паказчыкамі больш за 500… мм (20 цаляў) у Блэколе, ападкі занадта нераўнамерныя для вырошчвання сельскагаспадарчых культур. Глебы даволі ўрадлівыя, хоць у цэлым цяжкія па тэкстуры і маюць моцную тэндэнцыю да расколін з-за нераўнамерных ападкаў.