Леў Францавіч Оштарп

Леан (Леў) Францавіч Оштарп (польск.: Leon Osztorp; 1786, Дукора — 1851, каля в. Пяскі, Ігуменскі павет) — дзяржаўны і ваенны дзеяч.

Леў Францавіч Оштарп
Галоцкі[d]
прадвадзіцель дваранства Мінскай губерні 1823 — 1847
Нараджэнне	1786 Дукора, Менскі павет, Менскае ваяводства, Вялікае Княства Літоўскае
Смерць	1851 Пяскі, Пярэжырская воласць, Ігуменскі павет, Мінская губерня, Расійская імперыя
Месца пахавання	Царква Святога Ільі, Дукора
Род	Оштарпы[d]
Бацька	Францішак Оштарп[d]
Маці	Людвіка з Іваноўскіх[d]
Жонка	Алена з Кунцэвічаў[d]
Дзеці	Людвіка з Оштарпаў[d] і Ганна Тэкля з Оштарпаў[d]
Аўтограф
Узнагароды
Медыяфайлы на Вікісховішчы

Біяграфія

Паходзіў са шляхецкага роду Оштарпаў герба «Галоцкі» шведскага паходжання. Нарадзіўся ў маёнтку Дукоры^[1] ў сям’і палкоўніка літоўскай кавалерыі Францішка Оштарпа, які набыў маёнтак ад Міхала-Казіміра Агінскага, і Людвікі Іваноўскай, старасцянкі менская.

Леан Оштарп. 1904

Маршалак шляхты Мінскай губерні ў 1809 годзе.

У час вайны 1812 года да 15 верасня быў прэфектам падпрэфектуры Ігуменскага дыстрыкта (павета), у чыне палкоўніка Вялікага Княства Літоўскага ўзначаліў Мінскі аддзел корпуса літоўскіх жандараў (29 афіцэраў, 93 жандара), арганізаваны дэкрэтам імператара Напалеона ад 1 ліпеня 1812 года для выканання грамадскага парадку, вышуку дэзерціраў і марадзёраў, а таксама для аховы стратэгічна важных дарог у тыле ад дыверсій расійскай арміі, пры адступленні Вялікай Арміі па загадзе Мінскага ваеннага губернатара генерала графа Мікалая Опельн-Бранікоўскага^[pl] (1767—1817) займаўся арганізацыяй перапраў праз Бярэзіну, у тым ліку пераправай пад Студзёнкай, якой скарыстаўся сам імператар^[1].

Пасля заканчэння кампаніі атрымаў прабачэнне рускага імператара Аляксандра I^[1]. У 1814 годзе — маршалак Ігуменскага павета. 21-22 лютага (7-8 сакавіка) 1818 года выступіў з прамовай на ўрачыстым ушанаванні Т. Касцюшкі ў Мінскім кафедральным касцёле. У 1823—1847 — маршалак дваранства Мінскай губерні, стацкі саветнік з 1829 года, сапраўдны стацкі саветнік з 1832 года. Быў членам Сумленнага суда Грамадзянскай палаты Мінскай губернскай ўправы, а таксама членам Імперскай спецыяльнай камісіі па конна-заводстве^[1]. Валодаў землямі ў Ігуменскім павеце, напрыклад, маёнткам Кадуніным, які назваў у гонар дачкі Леакадзіі^[2]. З імёнамі яго дачок, верагодна, звязаны назвы маёнткаў Анятоў і Людвіноў.

У 1847 г. у Мінску ў каталіцкім кафедральным саборы Найсвяцейшай Дзевы Марыі стаў хросным бацькам Эдварду Вайніловічу (1847—1928)^[3].

У 1851 годзе памёр у выніку няшчаснага выпадку ва ўзросце 65 гадоў. Вяртаючыся з Мінска з малодшай дачкой Леакадзіяй у адкрытай брычцы, ён праязджаў мост цераз Свіслач каля вёскі Пяскі, кучар, які вёз іх, распавядаў, што калі заехалі на мост, Оштарп, задаволены і горды сабой, сказаў: «Цяпер тут няма Расіі», але ў тую ж хвіліну коні, запрэжаныя ў экіпаж, раптам чагосьці спалохаліся і кінуліся разам з карэтай у ваду. Месца было неглыбокае, усе засталіся жывыя акрамя Льва Оштарпа, які, мабыць, памёр ад апаплексіі^[1].

Цела Леана Оштарпа было пахавана ў пахавальні дукорскага касцёла.

Узнагароды

• Ордэн Святой Ганны 2 ступені (з 1825) і 1 ступені (з 1834);
• ордэн Святога Уладзіміра 4 ступені (1829);
• ордэн Святога Станіслава 1 ступені (1834);
• камандор ордэна Святога Іаана Іерусалімскага (з 1807).