Міхаіл Васілевіч Тараткевіч

Міхаіл Васілевіч Таратке́віч^[2] (нар. 7 красавіка 1925, в. Чарсцвяды, Ушацкі раён, Віцебская вобласць) — беларускі філосаф, сацыёлаг і публіцыст. Доктар філасофскіх навук (1977), прафесар (1978). Заслужаны работнік вышэйшай школы БССР (1985).

Міхаіл Васілевіч Тараткевіч
Дата нараджэння	7 красавіка 1925(1925-04-07)[1] (100 гадоў)
Месца нараджэння	Чарсцвяды, Сарочынскі сельсавет, Ушацкі раён, Полацкая акруга, Беларуская ССР, СССР[1]
Грамадзянства	СССР  Беларусь
Род дзейнасці	публіцыст, навуковец, выкладчык універсітэта
Навуковая сфера	філасофія і сацыялогія
Месца працы	Першы Нацыянальны канал Беларускага радыё Мінская вышэйшая партыйная школа
Навуковая ступень	доктар філасофскіх навук[1] (1977)
Навуковае званне	прафесар (1978)
Альма-матар	Віцебскі дзяржаўны педагагічны інстытут (1953) Вышэйшая партыйная школа пры ЦК КПСС
Партыя	КПСС
Узнагароды

Біяграфія

У час Вялікай Айчыннай вайны прымаў удзел у партызанскім руху. Скончыў у 1953 годзе Віцебскі педагагічны інстытут, у 1961 годзе Вышэйшую партыйную школу пры ЦК КПСС. З 1961 года галоўны рэдактар грамадска-палітычнага вяшчання Беларускага радыё. З 1965 года дырэктар Мінскай студыі навукова-папулярных і хранікальна-дакументальных фільмаў. У 1969—1991 гадах у Мінскай вышэйшай партыйнай школе, адначасова ў 1972—1979 гадах намеснік галоўнага рэдактара часопіса «Коммунист Белоруссии».

Навуковая дзейнасць

Навуковыя працы па сацыяльнай філасофіі, праблемах сацыялогіі працы, фарміравання і дэмакратызацыі кіраўніцкіх адносін, выхавання і патрэбнасцей чалавека, па пытаннях гісторыі грамадзянскай вайны 1918—1922 гадоў і Вялікай Айчыннай вайны.

Творы

• Производство, труд, человек. — Мн., 1969;
• Уладзімір Азін. — Мн., 1971;
• Человек и коллектив в системе управленческих отношений. — Мн., 1974;
• Человек. Среда. Потребности. — Мн., 1980;
• Семья и разумные потребности. — Мн., 1983;
• Такой и должна быть легенда. — М., 1985;
• Человек и его потребности. — Мн., 1989.

Узнагароды і званні

• Заслужаны работнік вышэйшай школы БССР (1985)
• Медаль «За адвагу»^[3]