Септымій Север

Септымій Север — Луцый Септымій Север Пертынакс (146—211): рымскі імператар (193—211), сын Публія Септымія Геты і Фульвіі Піі.

Луцый Септымій Север
лац.: Lucius Septimius Severus
Бюст імператара Септымія Севера.
Рымскі імператар 9 красавіка 193 — 4 лютага 211
Сумесна з	Каракала (198 — 4 лютага 211), Гета (209 — 4 лютага 211)
Папярэднік	Дзідзій Юліян
Пераемнік	Каракала і Гета
Нараджэнне	11 красавіка 146[1] Лептыс-Магна[d], Афрыка, Рымская імперыя[1]
Смерць	4 лютага 211[1] (64 гады) Эборак[d], Рымская Брытанія, Рымская імперыя[1]
Месца пахавання	Замак Святога Анёла
Род	Северы
Імя пры нараджэнні	лац.: Lucius Septimius Severus
Бацька	Публій Септымій Гета Старэйшы[d]
Маці	Флавія Пія
Жонка	1-я: Марцыяна 2-я: Юлія Домна
Дзеці	Ад 2-га шлюбу: сыны: Каракала, Гета
Веравызнанне	старажытнарымская рэлігія
Медыяфайлы на Вікісховішчы

Біяграфія

Быў абвешчаны імператарам панонскімі легіёнамі ў час смуты 193 года. Яго канкурэнты, Пясцэній Нігер і Альбін, неўзабаве былі забітыя. Септымій Север паходзіў з Паўночнай Афрыкі, з Лептыс Магны, і ўсё жыццё размаўляў на лаціне з афрыканскім акцэнтам. Ён паспрыяў росквіту Лептыс Магны ў час свайго праўлення, але не любіў Рыма, і дазволіў кіраваць горадам Плаўціну, з дачкой якога ажаніў свайго сына Каракалу. У 198 г. Септымій Север абвясціў Каракалу суправіцелем, а малодшага сына, Гету, цэзар. Паставіў сабе вялікую трыумфальную арку на рымскім форуме.

Быў жанаты з Юліяй Домнай, з роду сірыйскіх жрацоў. Сын - Луцый Публій Септымій Гета. Вядомыя выявы Септымія Севера разам з сям'ёй на медальёне, што захоўваецца ў Афінах, і на камеях^[2].

Зноскі

1. Fluß M. Severus 13 // Kategorie:RE:Band II A,2 — 1923. Праверана 18 сакавіка 2022.

   <a href='https://wikidata.org/wiki/Track:Q1109307'></a><a href='https://wikidata.org/wiki/Track:Q26462324'></a><a href='https://wikidata.org/wiki/Track:Q34404535'></a><a href='https://wikidata.org/wiki/Track:Q1138524'></a>
2. Хафнер Г. Выдающиеся портреты античности : 337 портретов в слове и образе / Пер. с нем. В. А. Сеферьянц. — М.: Прогресс, 1984. — 311 с. (руск.)