Славянская каланізацыя Беларусі

Славя́нская каланіза́цыя Белару́сі — працэс засялення славянскімі плямёнамі земляў сучаснай Беларусі ў час свайго перасялення па агульных кірунках захад-усход і поўдзень-поўнач (пік працэсу ў VI—VII стст.), з наступнай славянізацыяй мясцовага балтыйскага насельніцтва (у Верхнім Падняпроўі і Падзвінні — VI-VII — XII-XIII стст.^[1], у Панямонні — кан. X — сяр. XX стст.)^[1].

Характарызуецца мірным суіснаваннем славянскага і балтыйскага насельніцтва^[1]. Адзін з асноўных чыннікаў утварэння беларускай народнасці і нацыі.

Гл. таксама: культура тыпу Абідні, культура днепра-дзвінскай керамікі, культура штрыхаванай керамікі, банцараўская культура, культура ўсходнелітоўскіх курганоў, культура доўгіх курганоў, культура каменных курганоў  (польск.).

Гл. таксама: яцвягі, аўкштайты, крывічы, дрыгавічы, лінія Сафарэвіча, дулебы, славене.