Стакгольмскі сіндром

Стакгольмскі сіндром — гэта псіхалагічны стан, які змушае ахвяру адчуваць сімпатыю да агрэсара^[1]. Паводле даных ФБР 8 % ахвяр сведчаць, што ў іх праяўляліся сімптомы Стакгольмскага сіндрома.

Месца, дзе ў 1973 г. адбылася рабаванне банка у Стакгольме, Швецыя (сфатаграфавана ў 2005 г.)

Гэты тэрмін упершыню быў выкарыстаны сродках масавай інфармацыі ў 1973 годзе. У шведскім Стакгольме падчас рабавання банка чатырох чалавек узялі ў заложнік . Пасля вызвалення яны абаранялі злачынцаў і не згаджаліся сведчыць супраць тых у судзе^[2].

Ключавыя моманты, што характарызуюць Стакгольмскі сіндром:

• Развіццё станоўчых пачуццяў ахвяры да агрэсара;
• Адсутнасць папярэдніх адносін паміж ахвярай і агрэсарам;
• Адмова ахвяры супрацоўнічаць з паліцэйскімі ды іншымі дзяржаўнымі органамі;
• Вера ахвяры ў чалавечнасць агрэсара: яна перастае ўспрымаць агрэсара як пагрозу і часта нават падзяляе яго каштоўнасці ^[3].

Зноскі

1. Jameson, Celia (2010). The Short Step From Love to Hypnosis: A Reconsideration of the Stockholm Syndrome. Journal for Cultural Research. 14.4: 337–355.
2. Adorjan, Michael; Christensen, Tony; Kelly, Benjamin; Pawluch, Dorothy (2012). Stockholm Syndrome As Vernacular Resource. The Sociological Quarterly. 53 (3): 454–74.
3. Sundaram, Chandar S. (2013). Stockholm Syndrome. Salem Press Encyclopedia.