Сталагміт

Сталагмі́ты^[1] (ад грэч. σταλαγμίτης — кропля) — нацечныя мінеральныя ўтварэнні (большая частка: вапняковыя, радзей гіпсавыя, саляныя), што растуць у выглядзе конусаў, слупоў са дна пячор і іншых падземных карставых поласцей насустрач сталактытам і нярэдка зліваюцца з імі, утвараючы сталагнат. Самым высокім у свеце лічыцца сталагміт, знойдзены ў пячоры Лас Вільяс (Куба). Яго вышыня — 63 м. У Еўропе — 35.6 м (пячора Бузго ў Славакіі).

Сталагміт «Вядзьмарчын палец»

Зноскі

1. БелЭн 2002.