Сёрэн Абю К’еркегор

Сёрэн Абю К’еркегор^[6], таксама Кіркегор (Soren Aabye Kierkegaard, 5 мая 1813, Капенгаген, Данія — 11 лістапада 1855) — дацкі філосаф, пратэстанцкі тэолаг і пісьменнік. Папярэднік экзістэнцыялізму.

Сёрэн Абю К’еркегор
дацк.: Søren Aabye Kierkegaard
Дата нараджэння	5 мая 1813(1813-05-05)[1][2][…]
Месца нараджэння	Капенгаген, Капенгаген, Капенгаген[d], Данія, Каралеўства Данія[3]
Дата смерці	11 лістапада 1855(1855-11-11)[4][2][…] (42 гады)
Месца смерці	Капенгаген, Капенгаген, Капенгаген[d], Данія, Каралеўства Данія[3]
Месца пахавання	могілкі Асістэнс[d]
Грамадзянства	Каралеўства Данія
Бацька	Міхаэль Педэрсэн К’еркегор[d]
Род дзейнасці	філосаф, багаслоў, паэт, пісьменнік, раманіст, літаратурны крытык
Навуковая сфера	філасофія, багаслоўе[5], паэзія[5] і social criticism[d][5]
Навуковая ступень	доктар філасофіі
Альма-матар	Капенгагенскі ўніверсітэт Østre Borgerdyd school[d]
Подпіс
Цытаты ў Вікіцытатніку
Творы ў Вікікрыніцах
Медыяфайлы на Вікісховішчы

У Вікіпедыі ёсць артыкулы пра іншых людзей з прозвішчам К’еркегор.

Біяграфія

Вывучаў філасофію і тэалогію ў Капенгагенскім універсітэце.

Аўтар прац «Страх і хваляванне» (1843), «Філасофскія крохі» (1844), «Стадыі жыццёвага шляху» (1845), «Хвароба да смерці» (1849) і інш. Сваё бачанне быцця чалавека сфармуляваў як рэалізацыю чалавечай суб’ектыўнасці, у якой асаблівая роля належыць такім паняццям, як «асоба», «свабода», «выбар», «страх», «адчай», «рашучасць» і інш. Існаванне чалавека разглядаў у трох тыпах экзістэнцыі: эстэтычнай, этычнай і рэлігійнай. 3 несувымернасці божага і чалавечага свету, веры і розуму выводзіў тэзіс пра бяссэнсавасць іх спалучэння, бо ўсякія спробы такога злучэння непазбежна вядуць да парадоксаў. У процівагу нямецкаму класічнаму ідэалізму (а дакладней, развіццю, якое надаў яму Гегель) настойваў на другаснасці рацыянальнасці і першаснасці чыстага існавання (экзістэнцыяльнасці), якое пасля пэўнага дыялектычнага шляху развіцця асобы павінна знайсці свой сэнс у веры. Творы С. К’еркегора вылучаюцца яскравасцю.

Філасофія яго стала папулярнай у ХХ ст. 3 узнікненнем экзістэнцыялізму набыла характар класічнай філасофскай літаратуры ў галіне ірацыяналістычных канцэпцый.

Зноскі

1. Westphal M. Soren Kierkegaard // Encyclopædia Britannica Праверана 9 кастрычніка 2017.

   <a href='https://wikidata.org/wiki/Track:Q5375741'></a>
2. Søren Kierkegaard // Internet Philosophy Ontology project Праверана 9 кастрычніка 2017.

   <a href='https://wikidata.org/wiki/Track:Q6023365'></a>
3. Кьеркегор — М.: Большая российская энциклопедия, 2004. Праверана 14 студзеня 2020.

   <a href='https://wikidata.org/wiki/Track:Q5061737'></a><a href='https://wikidata.org/wiki/Track:Q1768199'></a>
4. Westphal M. Soren Kierkegaard // Encyclopædia Britannica Праверана 9 кастрычніка 2017.

   <a href='https://wikidata.org/wiki/Track:Q5375741'></a>
5. Národní autority České republiky Праверана 26 ліпеня 2025.

   <a href='https://wikidata.org/wiki/Track:Q13550863'></a>
6. Напісанне К’еркегор, а таксама Кіркегор у адпаведнасці з БЭ ў 18 тамах. Т.8, Мн.:БелЭн, 1999, С.238.