Функцыя размеркавання
From Wikipedia, the free encyclopedia
Remove ads
Функцыя размеркавання выпадковай велічыні — гэта функцыя, якая апісвае імавернасць таго, што выпадковая велічыня прыме значэнне, меншае за некаторы рэчаісны лік. Функцыя размеркавання задае размеркаванне выпадковай велічыні.

Remove ads
Азначэнне
Функцыяй размеркавання выпадковай велічыні завецца функцыя , якая вызначаецца праз роўнасць[1]
У некаторых крыніцах функцыя размеркавання вызначаецца з іншым знакам: Такое вызначэнне ўплывае на ўласцівасць непарыўнасці, робячы функцыю непарыўнай справа, а не злева (гл. § Уласцівасці).
Існуе таксама абагульненне гэтага азначэння на многавымерныя выпадковыя велічыні.
Remove ads
Уласцівасці
Для функцыі размеркавання кожнай выпадковай велічыні справядлівыя наступныя ўласцівасці[1] :
- Манатоннасць . Калі , то .
- Абмежаванасць . Маюць месца няроўнасці , прычым
- Непарыўнасць злева. Для кожнага выконваецца
Для кожнай функцыі , якая адпавядае ўмовам манатоннасці, абмежаванасці і непарыўнасці злева, існуюць імавернасная прастора і выпадковая велічыня , у якой функцыя размеркавання супадае з . Іншымі словамі, кожная такая функцыя і ёсць функцыяй размеркавання для некаторай выпадковай велічыні.
Часта функцыя размеркавання задаецца праз роўнасць . У такім выпадку для яе характэрна ўласцівасць непарыўнасці справа, а не злева.
Доказы ўласцівасцей
Доказ манатоннасці
Няхай . Тады , і таму гэта значыць .
Карыстаючыся манатоннасцю імавернасці, атрымліваем
Доказ абмежаванасці
Няроўнасць відавочна вынікае з .
Разгледзім улучэнні . Заўважым, што . Акрамя таго, Па аксіёме непарыўнасці імавернасці атрымліваем для . Няхай цяпер імкнецца да . З манатоннасці функцыі размеркавання вынікае Калі , абедзве крайнія часткі няроўнасці імкнуцца да нуля. Карыстаючыся тэарэмай аб заціснутай функцыі , атрымліваем
Прадставім як суму і, скарыстаўшы злічоную адытыўнасць, атрымаем для . Доказ для праводзіцца аналагічна папярэдняму выпадку праз тэарэму аб заціснутай функцыі.
Доказ непарыўнасці злева
Возьмем адвольную нарастальную паслядоўнасць рэчаісных лікаў , якая збягаецца да . Існаванне ліміту вынікае з манатоннасці . Пакажам, што гэты ліміт роўны .
Заўважым, што і . Карыстаючыся аксіёмамі непарыўнасці і адытыўнасцю імавернасці, атрымліваем
Адсюль вынікае .
Remove ads
Гл. таксама
Зноскі
- Звяровіч Э. І., Радына А. Я. Элементы тэорыі імавернасцей. — Мінск: Беларусь, 2013. — ISBN 978-985-01-1043-5.
Wikiwand - on
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Remove ads