Эманацыя

Эмана́цыя (лац.: emanatio — «выцяканне, распаўсюджанне»):

• Эманацыя — выцяканне чаго-небудзь адкуль-небудзь, з’яўленне чаго-небудзь у выніку вылучэння з чаго-небудзь больш складанага; тое, што ўзнікла, з’явілася ў выніку такога выцякання.
• Эманацыя ва ўсходнім багаслоўі (грэка-каталіцтва і праваслаўе) — прычына пэўных істот або станаў быцця, якія заключаюцца ў перапаўненні сутнасці Бога ці іншых вышэйшых духоўных істот, у адрозненне ад асаблівага акта тварэння^[1].
• Эманацыя — у філасофіі канцэптуальны тэрмін, які азначае Паходжанне Універсума (сусвету) праз выцяканне яго з трансцэндэнтнага першапачатку, Адзінага (Бажаства).
• Эманацыя — кабалістычны тэрмін, які азначае пераход чагосьці духоўнага з аднаго прадмету на другі.
• Эманацыя — у фізіцы выпусканне прамянёў радыеактыўнымі рэчывамі (гл. Радыеактыўны распад); тое, у што ператвараецца радыеактыўнае рэчыва пры выпусканні прамянёў, газападобны прадукт распаду радыеактыўных рэчываў^[2].
• Эманацыі (Пендэрэцкі) — кампазіцыя 1958 года Кшыштафа Пендарэцкага.
• «Эманацыя» Зорны шлях: Вояджэр — эпізод 1995 года амерыканскага серыяла «Зорны шлях: Вояджэр».
• Эманацыя (Em) — у хіміі назва, якая часта ўжываецца ў дачыненні да любога з прыродных ізатопаў радону. Раней «эманацыяй» называлі сам хімічны элемент радон.
• Эманацыя дзяржавы — у еўрапейскім праве тэрмін, які выкарыстоўваецца для апісання любога органа, што прадастаўляе дзяржаўную паслугу пад кантролем урада.

Зноскі

1. Lossky, Vladimir, The Theology of Light in the Thought of St. Gregory Palamas, in In the Image and Likeness of God, New York: St. Vladimir’s Seminary Press, 1947.
2. Эманация, в физике // Энциклопедический словарь Брокгауза и Ефрона: В 86 томах (82 т. и 4 доп.) (руск.). — СПб., 1890—1907.