Ян Шымкавіч

Ян Шымкавіч (? — 1569) — маршалак гаспадарскі, вялікі пісар літоўскі. Дзяржаўца каняўскі, староста тыкоцінскі.^[5]

Ян Шымкавіч
маршалак гаспадарскі 1551 — 1569
пісар вялікі літоўскі 1554 — 1569
Пераемнік	Андрэй Іванавіч Абрынскі[d]
Смерць	не пазней за 1 мая 1569
Род	Шымковічы[d]
Бацька	Шымка Мацкавіч[1]
Маці	Соф’я Паўлаўна[d][1][2]
Жонка	Аляксандра з Вішнявецкіх[3][4][…]

Сын віленскага цівуна і гараднічага Шымкі Мацкавіча. З дзіцячых гадоў служыў пры двары Жыгімонта Аўгуста, што спрыяла кар’ернаму росту. Удзельнік палітычных падзей, сярод іншага, сустракаў маскоўскія пасольствы ў 1555 і 1567 гадах, быў сярод паслоў у Маскву ў 1556, 1561 гадах.^[5]

Па канчатковым падзеле бацькоўскай спадчыны ў 1556 годзе, Ян атрымаў Мажэйкава^[6]. Таксама ён у 1558 годзе купіў у Міхайлы Кузьміча Лецкага дворац Абрамоўскі Грынішкі (Васілішскі павет)^[5], раней маёнтак быў застаўлены Лецкім яшчэ Шымку Мацкавічу, таму Ян толькі даплаціў 70 коп грошаў, Грынішкі знаходзіўся каля Забалоцця, аднаго з родавых маёнткаў Шымкавічаў, то гэта было ўдалы набытак^[7]. Атрымаў Вялікае Мажэйкава ад Марыны Львоўны, спадчынніцы князя Васіля Палубінскага^[7].

Узяў шлюб з княжной Аляксандрай Іванаўнай Вішнявецкай. Пасля шлюбу яна падарыла мужу пасаг і вена (1555). Ён запісаў жонцы 1 500 коп літоўскіх грошаў пажыццёва на маёнтках Гарадное і Казакоўшчына (Лідскі павет) у 1567 годзе.^[7]

Пасля смерці Яна Шымкавіча Аляксандра выйшла замуж за Мікалая Радзівіла і запісала яму грошы ад першага мужа. Сваім тастаментам яна прызначыла другому мужу маёмасць, якую атрымала ад Яна ў пажыццёвае карыстанне (1573). Філіп Шымкавіч выкупіў маёмасць за 2 000 коп. Дзяцей не было ў Аляксандры ў абодвух шлюбах. Спадчына па Яне была падзелена паміж братамі. Пляменнік -- Фёдар Іванавіч Скленскі, адмовіўся ад правоў на Забалоцце і Мажэйкава на карысць дзядзькаў Філіпа і Калістрата пасля выплаты яму 1 060 коп літоўскіх грошаў у 1570 годзе. Акрамя таго, яму было запісана Філіпам 1 200 коп на палове маёнткаў Гарадное і Казакоўшчына. Пасля кампенсацыі Фёдар адмовіўся ад прэтэнзій на спадчыну па дзядзьках (1580).^[7]