Язычок (біялогія)

Язычок, або паднябенны язычок (лац.: uvula) — невялікі канічны адростак задняга краю мяккага неба, які складаецца са злучальнай тканкі. У чалавека і некаторых іншых прыматаў размяшчаецца над коранем языка. Язычок мае свае цягліцавыя валокны і пакрыты слізістай абалонкай^[1].

На схеме паказаны паднябенныя міндаліны — гланды

Падваенне язычка

Язычок гуляе найважную ролю ў фарміраванні гукаў маўлення. У прыватнасці, менавіта язычок выконвае функцыю «гарлавога» гуку Р, што ў народзе называюць «картавасцю  (руск.)».

Запаленне паднябеннага язычка называецца увуліт  (гал.). У некаторых людзей назіраюцца некаторыя анамаліі ў развіцці язычка, напрыклад, падваенне  (італ.) або расшчапленне. У людзей з ВПЧ  (руск.) на паднябенным язычку могуць з'явіцца конусападобнай атожылкі, звязаныя з яго непасрэдным інфікаваннем шляхам мікрапашкоджванняў (да прыкладу пасля ангіны або прастуды)

Зноскі

1. Язычок (біялогія) (руск.) — артыкул з Вялікай савецкай энцыклапедыі

Спасылкі

• Язычок, в анатомии // Энциклопедический словарь Брокгауза и Ефрона: В 86 томах (82 т. и 4 доп.) (руск.). — СПб., 1890—1907.