Njemačka književnost

Njemačka književnost^[1] obuhvata literarne tekstove napisane na njemačkom jeziku. Ona se ne ograničava na književnost stvorenu u Njemačkoj, već obuhvaća i onu nastalu u: Austriji, njemačkom govornom pofručju Švicarske, Belgiji, Lihtenštajnu, Južni Tirol u Italiji i u manjoj mjeri djela njemačke dijaspore. Njemačka književnost modernog perioda je uglavnom pisana standardnim nemačkim jezikom, ali postoje neke struje u ovoj književnosti koje su u većoj ili manjoj mjeri pod utjecajem dijalekata (naprimjer, Alemanski).

Frankfurter Buchmesse

Srednjovjekovna njemačka književnost je književnost pisana u Njemačkoj, koja potječe još iz vremena dinastije Karolinga. Dati su različiti datumi za kraj njemačkog književnog Srednjeg Vijeka, a reformacija (1517) je posljednja moguća prekidna tačka ovog književnog perioda. Staronjemački period se računa do sredine 11. vijeka, a najpoznatija djela su Hildebrandslied (Hildebrandova pjesma) i herojski ep poznat pod nazivom Heliand. Srednjo visokonjemački počinje u 12. vijeku, a ključna djela iz ovog perioda su: Der Ring (Prsten) iz 1410. i pjesme Oswalda von Volkensteina i Johannesa von Tepla. Barokni period (1600. do 1720.) bio je jedno od najplodnijih književnih perioda u njemačkoj književnosti. Moderna književnost na njemačkom jeziku počinje s autorima prosvjetiteljstva (kao što je Johann Gottfried Herder). Pokret senzibiliteta iz 1750-ih i 1770-ih završio je Goetheovom najprodavanijom knjigom Jadi mladog Werthera (njemački: Die Leiden des jungen Werther) iz 1774. Umjetnički pokreti Sturm und Drang i Weimarski klasicizam predvodili su Johann Wolfgang von Goethe^[2] i Friedrich Schiller. Njemački romantizam bio je najviše zastupljen pokret krajem 18. i početkom 19. stoljeća.

Bidermajer se odnosi na književnost, muziku, vizuelnu umjetnost i dizajn interijera u periodu između 1815. godine (Bečki kongres), kraj Napoleonovih ratova i 1848., godine evropskih revolucija. Pod nacističkim režimom, neki autori su otišli u izgnanstvo (njemački: Exilliteratur), a drugi su bili podvrgnuti cenzuri ("unutrašnja emigracija", njem. Innere Emigration). Nobelova nagrada za književnost dodijeljena je autorima njemačkog jezika trinaest puta (od 2009. godine), ili treća najčešće nakon autora engleskog i francuskog jezika (sa 27 i 14 laureata, redom). Osvajači Nobelove nagrade za književnost su bili: Thomas Mann, Hermann Hesse, i Günter Grass.^[3]

Djela