Çĕньял (Сарăту облаçĕ)

Çĕньял (выр. Ерёмкино) — Сарăту облаçĕн Хвалынск районĕнчи ял, нумайрах чăвашсем пурăнаççĕ. Ку пурăнакан вырăн — районти пĕртен-пĕр чăваш ялĕ теме пулать. Анчах истори тĕлĕшпе пăхсан апла мар.

Ку терминӑн урӑх пӗлтерӗшсем пур, Çĕньял пӑхӑр.

Çĕньял Çĕньял Ялав Герб Патшалăх РаççейРаççей Федераци субъекчĕ Чĕмпĕр облаçĕСарăту облаçĕ Муниципаллă район Хволынск Ял тăрăхĕ [[ял тăрăхĕ|]] Координатсем 52°38′54″ с. ш. 47°48′42″ в. д.HGЯO{{#coordinates:}}: нельзя иметь более одной первичной метки на странице Шалти пайлану урамсем Центр çӳллĕшĕ 89 м Наци йышĕ чăвашсем, ирçесем Конфесси йышĕ православсем Этнохороним çĕньялсем Вăхăт тăрăхĕ UTC+4 Телефон кочĕ +7 84595 Почтă индексĕ 412741 Автомобиль кочĕ 64, 164 ОКАТО кочĕ 63 249 855 002

Ял йышĕ тата тытăмĕ

2002-мĕш çулта 253, 2010-мĕш çулта 177 çын пурăннă^[1].

Ялта виçĕ урам. Вĕсен вырăсла ячĕсем çакăн пек: Комсомольская улица, Луговая улица, Улица Мира. Чăвашла ячĕсем паллă мар.

Истори

Хвалынскири таврапĕлӳ музейĕн ăслав ĕçлевçи Л.Е. Сетежева çапла çырать^[2]:

Ҫӑлкуҫри текст(выр.)  

В Саратовский край чуваши переселялись в конце XVII – начале XVIII века, сосредотачиваясь преимущественно в северных уездах: Кузнецком, Петровском, Вольском и Хвалынском. Давнее общение с другими народностями, далеко превосходящими их численно, не помешало чувашам сохранить свою национальную самобытность.

<Куçару: Сарăту таврашне чăвашсем XVII ĕмĕр вĕçĕнче – XVIII ĕмĕр пуçламăшĕнче килнĕ те, тĕпрен илсен çурçĕрти уессенче вырнаçнă: Кузнецки, Петровски, Вольски, Хвалынски. Ĕлĕкренпех хăйсенчен чылай йышлăрах халăхсемпе хутшăнни вĕсене хăйъевĕрлехсене сыхласа хăварма чăрмантарман.>

Çĕньяла уйрăммăн илес пулсан вара, ун пирки çав ăславçах акă мĕн тет^[2]:

Ҫӑлкуҫри текст(выр.)  

В селе Старая Лебежайка в период коллективизации было создано 13 товариществ по совместной обработке земли. Некоторые семьи выселялись из села и строили свои дома на тех местах, где была земля этих товариществ. Четвертое и пятое товарищества обосновались южнее «Пичельни», почти на границе современного Еремкинского поля. Они назывались «Новая жизнь» и «Туналейка». Так было положено начало возникновению двух новых чувашских сел - «Щене-ял» (Еремкино) и хутор «Туналейка».

<Куçару: "Старая Лебежайка" текен ялта коллективизаци çулĕсенче çĕр ĕçлекенсен 13 юлташлăхне тунă. Хăшпĕр килсем юлташлăхсен çĕрĕсем патнелле уйрăлса тухнă. Тăваттăмĕш тата пиллĕкмĕш юлташлăхсем "Пичельни" текен вырăнтан кăнтăрарах вырнаçнă — хальхи Çĕньялăн чиккисем тĕлнеллех. Вĕсене "Новая Жизнь" тата "Туналейка" тенĕ. Çапла вара çĕнĕ чăваш ялĕсем никĕсленнĕ: Çĕньял тата Туналейка хуттăрĕ.>

Çак йĕркесемпе паллашсан, Çĕньяла XX ĕмĕрте çеç никĕсленĕ пек ăнланма пулать. Анчах та çавăнтанах^[2] илнĕ урăх йĕркесем ку тĕлĕшпе иккĕленме хистеççĕ:

Ҫӑлкуҫри текст(выр.)  

Михаило – Архангельская церковь в селе Еремкино Деревянный храм был возведен в 1883 году на средства прихожан. Земли при церкви было: 2 десятины усадебной и 62 десятины пахотной. В 1892 году была открыта школа грамоты. Притч на 1897 год состоял из священника Ксенофонта Григорьевича Иерихонского и псаломщика Никифора Кондратьевича Казанского. Жили они в общественных домах, казенного жалования получали: священник 294 руб., а псаломщик 98 руб. в год. Приход в этом же году состоял из русских 87 душ муж. и 82 жен. пола – государственных крестьян, 30 душ муж. и 25 жен. пола – военных; мордвы 290 душ муж. и 285 жен. пола – государственных крестьян, 54 душ муж. и 50 жен. пола – военных; чувашей 214 душ муж. и 230 жен.пола – казенных крестьян, 35 душ муж. и 33 жен. пола – военных. Священником в церкви с 1912 года состоял выпускник духовной семинарии Николай Бакурский, награжденный в 1908 году набедренником, а псаломщиком с 1906 года был Константин Евгеньевич Залетаев. Весь приход на 1912 год состоял из 349 дворов с 997 душами муж. и 1006 жен. пола. В 1930 году в селе Еремкино распался коллектив верующих, ремонт церкви не производился, поэтому она была закрыта и вскоре разломана. ( А. Наумов « Земли Хвалынской Храмы»). В 2009 году жители села Еремкино собрали необходимую сумму для установления Поклонного Креста на месте прежней церкви.

Вуламалли

• Научный отчет по проекту "Чуваши Приволжского округа", Шупашкар, 2002. 192 с.

Паллă çынсем тата ытти харкамлăхсем