Кăранташ

Кăранта́ш (тĕрĕк. karadaş, «кара» — хура, «даш» — чул, тӳррĕн, — хура чул)^[1] — çыракан материалран (кăмрăк, графит, типĕ сăрсем тата тĕрлĕрен) хатĕрленĕ стержень евĕрлĕ инструмент, унпа çырура, сăрланă, йĕрленĕ, маркировкă тунă, (çурт-йĕр тунă тата япала туса кăларнă çĕрте), çаплах косметика ĕçĕсенче тата çавăн пек ĕç-пуçра ускураççĕ. Тăтăшах, хăтлă пулмашкăн, кăранташ стержĕнне ятарласа хытараççĕ.

Тĕрлĕрен тăвакансен тĕслĕ кăранташĕсем, 1930-мĕш — 1960-мĕш çулсем

Тĕрлĕ тĕслĕ кăранташсем.

Ку терминӑн урӑх пӗлтерӗшсем пур, Кăранташ (пĕлтерĕшсем) пӑхӑр.

Кăранташсен тĕсĕсем

Ятарлă ӳнер кăранташĕсем

Хăтлав кăранташĕсем

Тӳркĕтеслĕ грифеллĕ кăранташсем.

Кăранташпа ластик.

Кăранташсем ахаллисем тата тĕслисем пулаççĕ. Ахаль кăранташăн грифелĕ графитран, вăл сăрă тĕспе (çутăрахран тĕксĕме çити — графит хыттинчен килет) çырать.

Кăранташ историйĕ

Механикăллă кăранташĕсем

Механикăллă кăранташсен грифелĕсем

1959 çулхи «Искусство» кăранташĕсем

Çав. пекех

• Тĕслĕ кăранташ
• Литографи кăранташĕ
• Ручка
• Кăранташ шĕвĕрткĕчĕ

Литература

• Карандаш, письменная принадлежность // Энциклопедический словарь Брокгауза и Ефрона: В 86 томах (82 т. и 4 доп.). — СПб.: 1890—1907.
• Карандаши // Товарный словарь / И. А. Пугачёв (тĕп редактор). — М.: Государственное издательство торговой литературы, 1957. — Т. III.