Кушманов Николай Константинович

Кушманов Николай Константинович, — сăвăç. 1949 çулхи чӳк уйăхĕн 6-мĕшĕнче Патăрьел районĕнчи Турхан ялĕнче çуралнă.

1989 çултанпа СССР ÇП членĕ. 1992 çулта Чăваш Енĕн тава тивĕçлĕ культура ĕçченĕ ятне тивĕçнĕ.

Пурнăçĕ

Чăваш патшалăх университетне вĕренсе тухнă. «Коммунизм ялавĕ» хаçат редакциĕнче ĕçленĕ. Чăваш АССР ÇП яваплă секретарĕ, председатель çумĕ пулса ĕçленĕ. Чăваш кĕнеке издательствинче редактор вырăнĕнче вăй хунă.

Халĕ кĕнеке юратакансен обществинче вăй хурать.

Турханти Кушмановсем — вырăс йăхĕнчен тухнă чăвашсем^[1].

Приезжими русскими (в конце XIX века) были Кушмановы. До войны их было 6 дворов. Из них русскоязычными остались три двора. В настоящее время оставшиеся в селе Кушмановы все очувашились. Один из Кушмановых (Николай Константинович) стал известным журналистом и писателем).

Ӗçĕсем

Сăвăсемпе поэмăсем çырать. Унăн кĕнекисем:м

• «Кун-çул ытамĕнче» (1987);
• «Ăслăлăх кĕнеки»;
• «Çул пуçламăшĕ» (1990);
• «Тăван ен кĕввисем» (1991);
• «Кокель» (1992);
• «Уйрăлу» (1997);
• тата ыттисем.