Ισπανικό Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα
πολιτικό κόμμα στην Ισπανία / From Wikipedia, the free encyclopedia
Το Ισπανικό Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα (ισπ. Partido Socialista Obrero Español, σύντμηση: PSOE, ΙΣΕΚ) είναι σοσιαλδημοκρατικό πολιτικό κόμμα της Ισπανίας[8]. Τοποθετείται πολιτικά στην κεντροαριστερά. Είναι ένα εκ των δύο μεγαλύτερων της σύγχρονης ισπανικής δημοκρατίας μαζί με το Λαϊκό Κόμμα διατηρώντας τον δεύτερο μεγαλύτερο αριθμό μελών και ισχυρά ερείσματα στην ισπανική κοινωνία.
Ισπανικό Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα Partido Socialista Obrero Español | |
---|---|
Συντομογραφία | PSOE |
Πρόεδρος | Κριστίνα Ναρμπόνα |
Γενικός Γραμματέας | Πέδρο Σάντσεθ |
Ιδρυτής | Πάμπλο Ιγλέσιας Πος |
Ίδρυση | 2 Μαΐου 1879 |
Έδρα | Φεράζ 70, Μαδρίτη |
Εφημερίδα | El Socialista |
Πτέρυγα νεολαίας | Νέοι Σοσιαλιστές της Ισπανίας |
Φοιτητική πτέρυγα | Κάμπους Χόβεν |
Συνδικάτο | Γενική Ένωση Εργαζομένων |
Ιδεολογία | Σοσιαλδημοκρατία[1] Φιλοευρωπαϊσμός[2][3] Δημοκρατικός σοσιαλισμός[4] |
Πολιτικό φάσμα | Κεντροαριστερά[5][6] |
Ευρωπαϊκή προσχώρηση | Ευρωπαϊκό Σοσιαλιστικό Κόμμα[7] |
Ομάδα Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου | Προοδευτική Συμμαχία Σοσιαλιστών και Δημοκρατών |
Διεθνής προσχώρηση | Προοδευτική Συμμαχία Σοσιαλιστική Διεθνής |
Χρώματα | Κόκκινο |
Κογκρέσο των Αντιπροσώπων | 121 / 350 |
Γερουσία | 113 / 266 |
Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο | 21 / 59 |
Ιστότοπος | |
psoe | |
Πολιτικό σύστημα στην Ισπανία Πολιτικά κόμματα Εκλογές |
Είναι το δεύτερο αρχαιότερο κόμμα της χώρας και ένα εκ των παλαιότερων εργατικών κομμάτων της Ευρώπης. Ιδρύθηκε στις 2 Μαΐου 1879 από τον Πάβλο Ιγλέσιας ως μαρξιστικό εργατικό κόμμα. Μέχρι τη Δικτατορία του Πρίμο δε Ριβέρα φυτοζωούσε εκλέγοντας μόνο τον ηγέτη του στις βουλευτικές εκλογές για να αναδειχθεί σε έναν εκ των κύριων πυλώνων της Δεύτερης Ισπανικής Δημοκρατίας, πρωταγωνιστώντας στην πολιτική σκηνή της χώρας με τον πρόεδρό του, Λάργο Καβαγιέρο να τελεί πρωθυπουργός. Οι εσωτερικοί τριγμοί κατά τη διάρκεια του Ισπανικού Εμφυλίου και η εξορία, θάνατος ή διωγμός των μελών και των μελών του από το καθεστώς του στρατηγού Φράνκο το απομόνωσαν από την αντιδικτατορική αντίσταση την οποία ηγεμόνευσε το Κομμουνιστικό Κόμμα.
Υπό την ηγεσία του Φελίπε Γκονθάλεθ συνέβαλε στην ομαλή μετάβαση στη δημοκρατία από το 1975 μέχρι το 1982 και τη σύνταξη του Συντάγματος του 1978,[9] πρώτα ως αξιωματική αντιπολίτευση κι έπειτα ως κυβέρνηση της χώρας αδιάλειπτα μέχρι το 1996. Στο διάστημα αυτό μετακινήθηκε από τον θεωρητικό μαρξισμό σε πιο κεντρώες και μετριοπαθείς θέσεις,[10] φτάνοντας στο σημείο να χαρακτηριστεί και ως νεοφιλελεύθερο όσον αφορά την οικονομία. Θεωρείται η πολιτική οργάνωση που κατάφερε να ενσωματώσει την Ισπανία στον Δυτικό Κόσμο (ΕΕ και ΝΑΤΟ), να εκσυγχρονίσει πολιτισμικά και οικονομικά τη χώρα και να φέρει εις πέρας τη μετάβαση από ένα συγκεντρωτικό μοντέλο κράτους σε αυτό της αποκεντρωμένης Ισπανίας των Αυτονομιών. Παράλληλα με την πολιτική φιλελευθεροποίηση εντοπίζεται και ο πολιτισμικός εκσυχρονισμός της χώρας με κινήματα όπως τη movida της Μαδρίτης. Τα σκάνδαλα, η πολιτική απαξίωση και η οικονομική κατάρρευση ωστόσο συνέβαλαν στην αποκαθήλωσή του και την ανάδειξη του Λαϊκού Κόμματος από το 1995 μέχρι το 2004, όταν και το PSOE επανήλθε στην κυβέρνηση όπου διατηρήθηκε μέχρι το 2011.
Έχει ομοσπονδιακή δομή και βρίσκεται σε διαρκή συνασπισμό με το Κόμμα των Σοσιαλιστών της Καταλονίας. Επίσης διατηρεί δεσμούς με την Γενική Ένωση Εργατών, ένα εκ των τριών μεγαλύτερων συνδικάτων της Ισπανίας. Είναι πλήρες μέλος τόσο της Σοσιαλιστικής Διεθνούς όσο και του Ευρωπαϊκού Σοσιαλιστικού Κόμματος. Στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, οι ευρωβουλευτές του συμμετέχουν στην Προοδευτική Συμμαχία Σοσιαλιστών και Δημοκρατών.