Άνιολο Μπροντσίνο
Ιταλός μανιεριστής ζωγράφος / From Wikipedia, the free encyclopedia
Ο Άνιολο Μπροντσίνο (ιταλ.: Agnolo Bronzino, πραγματικό όνομα: Agnolo di Cosimo di Mariano, αναφερόμενος απλά και ως «Il Bronzino»[11], 17 Νοεμβρίου 1503 – 23 Νοεμβρίου 1572) ήταν Ιταλός μανιεριστής ζωγράφος. Το προσωνύμιο Bronzino, κατά πάσα πιθανότητα, του αποδόθηκε λόγω του σχετικά σκουρόχρωμου δέρματός του.[12]
Άνιολο Μπροντσίνο | |
---|---|
Όνομα στη μητρική γλώσσα | Agnolo Bronzino (Ιταλικά) |
Γέννηση | 17 Νοεμβρίου 1503[1][2][3] Φλωρεντία[1][4] |
Θάνατος | 23 Νοεμβρίου 1572[1][3][4] Φλωρεντία[1][4][5] |
Εθνικότητα | Ιταλοί[6] |
Χώρα πολιτογράφησης | Ιταλία[7] |
Ιδιότητα | ζωγράφος[6][3][8], ποιητής[9][8] και σχεδιαστής[6] |
Κίνημα | Μανιερισμός[1] |
Είδος τέχνης | πορτραίτο, γυμνό[10], μυθολογικά θέματα[10], έργο θρησκευτικής θεματολογίας[6][10] και έργο ιστορικής θεματολογίας[6][10] |
Καλλιτεχνικά ρεύματα | Μανιερισμός[1] |
Σημαντικά έργα | Deposition of Christ, Portrait of Eleanor of Toledo and her son Giovanni de' Medici, Προσωπογραφία του Αντρέα Ντόρια ως Νεπτούνους, Cappella di Eleonora και Eleonora of Toledo |
Χορηγός/οί | Κόζιμο Α΄ των Μεδίκων |
Σχετικά πολυμέσα | |
δεδομένα (π • σ • ε ) |
Έζησε όλη του τη ζωή στη Φλωρεντία και από όταν ήταν λιγότερο από 40 ετών απασχολήθηκε ως Αυλικός ζωγράφος του Κόζιμο Α΄ των Μεδίκων, μεγάλου Δούκα της Τοσκάνης. Κατά κύριο λόγο ήταν προσωπογράφος, αλλά ζωγράφισε και πολλά θρησκευτικά θέματα και λίγα αλληγορικά, στα οποία συμπεριλαμβάνεται και το καλύτερο ίσως γνωστό του έργο, Αφροδίτη, Έρως, Μωρία και Χρόνος (περ. 1544 - 45, σήμερα στο Λονδίνο). Πολλά πορτρέτα μελών της οικογένειας των Μεδίκων υπάρχουν σε πολλές παραλλαγές, με διαφορετική συμμετοχή του ίδιου του Μπροντσίνο σε αυτά, καθώς ο Κόζιμο ήταν πρωτοπόρος στην αποστολή αντιγραμμένων πορτρέτων που στέλνονταν ως διπλωματικά δώρα.
Εκπαιδεύτηκε με τον κορυφαίο τότε Φλωρεντινό ζωγράφο Ποντόρμο, που ανήκε στην πρώτη γενεά των μανιεριστών και το ύφος του είναι έντονα επηρεασμένο από αυτόν, αλλά οι κομψές και ελαφρά επιμηκυσμένες μορφές του πάντα εμφανίζονται ήρεμες και κάπως συγκρατημένες, χωρίς να έχουν την έξαψη και την έκφραση συναισθημάτων όπως αυτές του διδασκάλου του. Συχνά έχουν αποκληθεί ψυχρές και τεχνητές και η φήμη του δοκιμάστηκε από τη γενικευμένη δυσμενή κριτική που γινόταν στον μανιερισμό κατά τον 19ο και τις αρχές του 20ού αιώνα. Κατά τις τελευταίες δεκαετίες η τέχνη του έχει αρχίσει να χαίρει μεγαλύτερης εκτίμησης.